...μούχρωμα και κάθομαι στον κόκκινο καναπέ ήσυχα-ήσυχα, δεν μιλάω, δεν ενοχλώ κανέναν με περιττούς θορύβους και περνάνε από μπροστά μου μπακλαβάδες και γαλακτομπούρεκα, κοιτώντας με προκλητικά.
Το πρωί που πήγαινα στη λαϊκή αγορά να πάρω φρούτα και λαχανικά, από το απέναντι πεζοδρόμιο μου έγνεφαν, κλείνοντάς μου το μάτι, εκλεράκια και μπολάκια με προφιτερόλ.
Τις προάλλες που έβρεχε και ενώ έριχνε νερό, εγώ έβλεπα να βρέχει λιωμένη κουβερτούρα.
Όταν βγάζω τον σκύλο βόλτα, περπατούν μαζί μας σοκολατάκια.
Τις νύχτες αδύνατον να κοιμηθώ. Πως άλλωστε; Με το που κλείνω τα μάτια μου μια πάβλοβα έρχεται και με σκουντάει για να μου πει ότι δεν έχει πάνω της πολλές φράουλες.
Όπως ξέρεις αγαπημένο ημερολόγιο, έχω κόψει τα γλυκά.
Θα καλμάρει άραγε κάποτε αυτό το στερητικό σύνδρομο;
Όχι, το ρωτάω επειδή νιώθω ότι αντέχω μόνο 30 δευτερόλεπτα ακόμα.
Και πολύ φοβούμαι πως στο 31ο θα τρέξω στο πλησιέστερο ζαχαροπλαστείο και ό,τι ήθελε προκύψει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.