Αγαπητό μου...

...ημερολόγιο ιστολόγιο, έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που σε επισκέφτηκα και από τότε έχουν συμβεί διάφορα. 

Τι να πω; Μόλις 65 μέρες από τις ευχές της Πρωτοχρονιάς και μόνο ο ουρανός δεν έχει πέσει (ακόμα) στα κεφάλια μας. 

Ένα θα σου πω: Είχα δόντια και τώρα δεν έχω (βλέπεις το μασελάκι μου, θα μπορώ να το βάλω μετά το Πάσχα). 

Τέσσερα μαζεμένα μου έβγαλε η οδοντίατρος. 

Και σαν να μην έφτανε αυτό, δύο ημέρες μετά τις εξαγωγές, έκανα μια μεγάλη κρίση Μενιέρ, στην οποία δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία. Βλέπεις σκέφτηκα "Ακόμα μία κρίση είναι, ας μην το κάνω θέμα". 

Την επόμενη ημέρα της κρίσης άρχισα να έχω, εκτός από τις συνηθισμένες μου εμβοές, ένα συνεχόμενο και έντονο αίσθημα παλμών στο κεφάλι, που, ομολογώ, με τρόμαξε. Πήγα στην παθολόγο και εκείνη είπε να κάμω αιματολογικές εξετάσεις και να πάω στην καρδιολόγο και στην Ω.Ρ.Λ., για περαιτέρω έλεγχο. 

Αποφάσισα να ξεκινήσω από την καρδιολόγο, η οποία μου έκανε υπέρηχο καρωτίδων, αλλά ήταν εντάξει, οπότε το αίσθημα παλμών δεν ήταν από εκεί. 

Κατόπιν πήγα στην Ω.Ρ.Λ. και μου έδωσε κορτιζόνη, για επτά ημέρες, διότι η κρίση Μενιέρ που προανέφερα, είχε σαν αποτέλεσμα να μειώσει την ακοή μου, στο δεξί αυτί, κατά 20%. Την πήρα και η ακοή, ευτυχώς, επανήλθε κατά 95%. Το κακό είναι ότι αυξήθηκαν οι εμβοές μου. Να σημειωθεί ότι το αίσθημα παλμών ήταν από το αυτί. Δεν έχει φύγει ακόμα και η γιατρός μού είπε ότι πιθανόν θα μείνει μόνιμα. Δυστυχώς, δυσκολεύομαι να το συνηθίσω. 

Δύο ημέρες μετά πήγα για τις αιματολογικές, οι οποίες έδειξαν ανεβασμένο ζάχαρο. Αυτό, βέβαια, συνέβη επειδή έπαιρνα την κορτιζόνη. Όμως για να το σιγουρέψουμε, έκανα επί ένα δεκαήμερο τις σχετικές μετρήσεις και όλα καλά. Το ζάχαρο, μετά την κορτιζόνη, ήταν και πάλι φυσιολογικό. 

Όμως, εν τω μεταξύ, έσπασε κάθετα ένα άλλο δόντι, πόναγε πολύ, ήρθε και πρήστηκε και χρειάστηκα αντιβίωση. Εννοείται ότι το έβγαλα και αυτό. 

Μία ημέρα μετά, άρχισα να βήχω, να έχω καταρροή και πυρετό. 

Όχι, δεν ήταν κορονοϊός, καθώς δεν είχε φανεί ακόμα στο προσκήνιο. Έπεσε ο πυρετός, μετά από πέντε ημέρες και αίφνης άρχισα να έχω έναν συνεχόμενο πόνο στην ευρύτερη περιοχή της κοιλιάς. 

Πήγα στην παθολόγο, η οποία μου έγραψε να κάνω κάποιον υπέρηχο. Επίσης με ακροάστηκε και δεν της άρεσε ο βήχας μου, οπότε μου έδωσε και αυτή μία αντιβίωση, να έχω να πορεύομαι η αρτίστα. 

Ύστερα από δύο ημέρες ο πόνος υποχώρησε, έκαμα τον υπέρηχο, δεν έδειξε κάτι περίεργο και η γιατρός μού είπε να το παρακολουθώ και εάν υπάρξει κι άλλου τέτοιου είδους πόνος, θα πρέπει να το διερευνήσουμε και με άλλες εξετάσεις, πιο πολύπλοκες. 

Και πάνω που είπα "Ωραία, θα ησυχάσουμε τώρα", πέφτει η Θεοδοσία και κάνει τραύμα στο κεφάλι κι έρχεται το πόδι της και στραβώνει. Ειδοποιώ ασθενοφόρο, την μεταφέρουν στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί, αφού της έκαναν τρία ράμματα στο κεφάλι, διαπίστωσαν πως είχε ραγίσει τη λεκάνη της. 

Μας τη δίνουν πίσω, καθώς δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι και ευθύς αμέσως περνάμε σε μια πιο δύσκολη πίστα, που θέλει τη Θεοδοσία μόνιμα στο κρεβάτι, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. 

Και οι ημέρες περνούν ειδυλλιακά, με τη μητέρα να είναι στον κόσμο της, ακίνητη και να ζητάει να την πάω στον Περισσό, τρέχα γύρευε το γιατί. Της είπα πως είναι χειμώνας τώρα και έχει χιονίσει στον Περισσό και οι δρόμοι είναι κλειστοί και πως θα την πάω το καλοκαιράκι, που θα λιώσουν τα χιόνια. 

Αυτές οι ομορφιές συμβαίνουν από τις 9 Ιανουαρίου μέχρι τώρα που σου γράφω. 

Τώρα να σου πω ότι θα σου ξαναγράψω σύντομα, θα είναι ψέματα. 

Δεν ξέρω πότε θα επανέλθω. 

Ίσως κάποτε… 

ΥΓ. Φίλες και φίλοι που περνάτε από εδώ, να με συμπαθάτε που δεν απάντησα στο κάθε σχόλιο ξεχωριστά στο προηγούμενο ποστ. 

Να με συμπαθάτε που τυχόν σχόλια και σε αυτό το ποστ θα μείνουν κι αυτά αναπάντητα. 

Να με συμπαθάτε που δεν απαντώ στα μέιλ σας, στα τηλεφωνήματά σας και στο μέσεντζερ. 

Δεν είναι ότι περνάω κάποιο καταθλιπτικό επεισόδιο, απλώς προσπαθώ να προσαρμοστώ στη νέα κατάσταση που έχει προκύψει στο σπίτι. 

Μιλ μερσί για την κατανόηση και για τη συμπαράστασή σας. 🎈