Τώρα τελευταία...

...οι μέρες μου περνούν όμορφα, ήσυχα, απλά, χαριτωμένα και χωρίς πολλά απρόοπτα. 

Μόλις είχα συνέλθει από το ταρακούνημα του σεισμού, έσκασαν κάτι ηλίθια κρατικοκτηματολογικοεφοριακά γραφειοκρατικά, που θα τραβήξουν σε βάθος χρόνου και που με άγχωσαν, αλλά πιστεύω να μην επηρεάσουν την υγεία μου, ψυχική και σωματική (εδώ γελάει και το πληκτρολόγιο). 

Εν τω μεταξύ μου έσπασαν δύο δόντια, οριζοντίως των ούλων, πράγμα που σημαίνει ότι οσονούπω ξεκινάω πάρε-δώσε με την οδοντίατρο, αλλά εντάξει, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. 

Κατόπιν παρουσιάστηκαν τρεις δοθιήνες στον χειρουργημένο-ακτινοβολημένο μαστό (δηλαδή σε όσο έχει απομείνει από δαύτον) και κατόπιν συστάσεως του χειρουργού μαστολόγου, πήγα στο γνωστό ευάερο και ευήλιο νοσοκομείο που γιατροπορεύομαι παιδιόθεν, για να αφαιρέσει τις φωλίτσες τους. 

Πέρασα πάρα πολύ ωραία κατά τη διάρκεια της μικροεπέμβασης. 

Ο γιατρός έκοψε με το νυστέρι, αφαίρεσε κάτι που δεν έβλεπα, έσκαψε με ένα εργαλείο, μετά έκαψε με ένα άλλο, μετά έραψε τη μια τομή σταυροβελονιά, τη δεύτερη κομπλέν και την τρίτη ψαροκόκαλο. 

Όσο έκανε αυτές τις δουλειές, ακούγαμε Rebel 105.2 που παίζει κλασσικό Rock και τραγουδούσαμε αμφότεροι. 

Έφυγα γεμάτη ράμματα, αλλά σε μεγάλα κέφια. 

Πονάω ακόμα, καθώς τα ακτινοβολημένα την καθυστερούν την επούλωση και περιμένω να περάσει το εικοσαήμερο, να πάω να μου κόψει τα ράμματα. Η βιοψία θα βγει στις αρχές του Οκτωβρίου, αλλά δεν ανησυχώ γι αυτήν. 

Τι άλλο; 

Α ναι… 

Προχθές είδα δύο μιμίδια που με έκαναν και γέλασα. 

Αυτό… 

και αυτό.

 

Επίσης είδα και δύο τσαλαπετεινούς νοτίων προαστίων και αυτοί πόζαραν για να τους φωτογραφίσω.

 

Αλλά το πιο σημαντικό από όλα τα παραπάνω είναι ότι έφτασα και πέρασα την πίστα 17.000 στο Candy Crush! 

Έτσι όμορφα, ήσυχα, απλά, χαριτωμένα και χωρίς πολλά απρόοπτα, κύλησαν οι τελευταίες μέρες...

#έχω_ράμματα_για_τη_γούνα_σου

#τα_πρόσφατα_νέα_του_σεπτέμβρη

#όλα_καλά_όλα_ανθηρά