Και κάπως...

...έτσι επέστρεψα στη φυσική μου κατάσταση η αρτίστα. 

Πιο βαριά, άρρωστη, αλλά πάντα λαμπερή, με τα φώτα στραμμένα πάνω μου. 

Γιατί, βλέπεις, οι πρώτες δέκα μέρες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο ήταν μια απόλυτη ωδή σ’ αυτό που λέμε "χάι λάιφ"! 

Βέβαια της Μαιρούλας της έβγαλα το λάδι, αλλά δεν θα το κάνουμε και θέμα… 

 

Η Μαιρούλα (η εξαδέλφη μου) ήταν στην ώρα της, συνεπής στο ραντεβού της, για να μου κάνει την πρώτη αντιπηκτική ένεση. Και την έκανε. Και την επόμενη, και την επόμενη. Έμεινε στο σπίτι δέκα μέρες, όσες και οι ενέσεις.

 

Εκτός από τις ενέσεις, έπλενε, σκούπιζε, σφουγγάριζε, μαγείρευε, με βοηθούσε στη νοσηλεία μου πρωί και βράδυ. Με λίγα λόγια, της βγήκε η πίστη. 

Εγώ; Εγώ, κάτι που μάλλον δεν είχα συνέλθει τελείως από τη νάρκωση, κάτι η αντιβίωση, κάτι οι αντιπηκτικές, κάτι ο καύσωνας, κάτι που έβγαζα τον σκύλο βόλτα γιατί αρνιόταν να βγει με τη Μαιρούλα (διότι προφανώς και αυτός έχει τις ιδιοτροπίες του, από εμένα τις πήρε), αισθανόμουν κομμάτια. 

Ήμουν, θα έλεγα, σε κατάσταση του απολύτως κομψότατου τίποτα. Συχνά πυκνά πάθαινα και "γιορτάνγκα".

   

Αλλά, παρόλα αυτά περνάγαμε πολύ ωραία! Δεχόμασταν επισκέψεις από συγγενείς και φίλους, γιατί, όπως και να το κάνουμε, ξέρω να κρατάω το ενδιαφέρον του κοινού. 

Εκείνοι έτρωγαν πίτσες και πιτόγυρα και παγωτά κι εγώ απλώς έβλεπα, μεγαλεία σου λέω! 

Εν τω μεταξύ είχα πρηστεί, οι γάμπες μου έμοιαζαν με φιάλες υγραερίου (τις μεγάλες) και η ζυγαριά κόντευε να σπάσει. Εκεί πάνω στην απελπισία μου, είχα μια αναλαμπή και διάβασα τι περιέχουν οι ενέσεις κι όταν είδα ότι είναι τίγκα στο νάτριο, τότε ηρέμησα η αρτίστα. Διότι πλέον ήξερα ότι αυτό το έξτρα βάρος θα έφευγε λίγες μέρες μετά από την διακοπή των ενέσεων, όπερ και εγένετο! 

Οπότε, από εκεί και ύστερα το μόνο που με απασχολούσε ήταν να περάσουν οι μέρες να μου κόψουν τα ράμματα. Φυσικά όχι μόνο αυτό, αλλά περίμενα και τη βιοψία, αυτή την μετά το χειρουργείο. 

Έπαιρνα τους παθολογοανατόμους τηλέφωνο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, έτσι για να έχουμε μια επαφή και να μην ξεχνιόμαστε! Υπέροχο το τιμ των παθολογοανατόμων στο νοσοκομείο που γιατροπορεύομαι παιδιόθεν! Ευγενικοί άνθρωποι και υπομονετικοί με την μουρλή αρτίστα, που τους έστειλε η μοίρα στον δρόμο τους! 

Φυσικά, όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα, τις αποφάσεις μου τις είχα ήδη πάρει και τις είχα ανακοινώσει σε συγγενείς και φίλους, τους είχα πει να μην προσπαθήσουν να μου αλλάξουν γνώμη, διότι δεν παίζει τέτοιο ενδεχόμενο και τους προέτρεψα να το χωνέψουν για να μη με πρήζουν... 

Διότι, βλέπεις, όταν μια αρτίστα παίρνει μια απόφαση, αυτή είναι αμετάκλητη. 

Εγώ χημειοθεραπείες δεν κάνω. 

Η συνέχεια μια άλλη μέρα… 

#έκτη_πίστα

#βαθιά_πληγή_μονάκριβη_δική_μου 

#signomi_kserei_kaneis_pou_pan'_ta_tessera?