Το χειρουργείο...

... είχε οριστεί αρχικά για τις 24 Ιουλίου 2023 αλλά την 1η Ιουλίου 2023 με πήρε ο χειρουργός τηλέφωνο και με ρώτησε τι κάνω στις 3 Ιουλίου 2023, έχω να πάω σ' ένα ντεφιλέ, του είπα, δεν θα πάτε, μου λέει, διότι αύριο 2 Ιουλίου θα γίνει η εισαγωγή σας και μεθαύριο θα σας χειρουργήσω. 

Μπήκα, λοιπόν, στο νοσοκομείο στις 2 Ιουλίου για προεγχειρητικό έλεγχο και το βραδάκι πέρασε ο χειρουργός και με έναν μαρκαδόρο έφτιαξε μια ζωγραφιά, δηλαδή μια τεράστια μουτζούρα και ένα βέλος, μη τυχόν και ξέχναγε πού ήταν ο όγκος μου.

Την επόμενη μέρα (δηλαδή τη μέρα του χειρουργείου), αξημέρωτα, ήλθε και πάλι ο χειρουργός, μαζί με άλλους τρεις γιατρούς και μου ζήτησε να δείξω τη ζωγραφιά με τον μαρκαδόρο. Με μία αργή, νωχελική κίνηση κατέβασα το τιραντάκι του μαύρου νυχτικού μου (μαύρο, διότι είμαι και χήρα) κι εκείνος αναφώνησε: "Ω αγαπητή αρτίστα, έχετε έναν μοναδικό τρόπο να μας φτιάχνεται τη μέρα", του είπα "Το ξέρω", είδαν ότι είδαν, με χαιρέτησαν κι έφυγαν. 

Κατόπιν με στείλανε στο τμήμα πυρηνικής ιατρικής, για να μου κάνουν χαρτογράφηση λεμφαδένων. Μου έβαλαν 3 ενέσεις γύρω από τη θηλή με χρώμα κίτρινο χωρίς αναισθητικό. Ναι, χωρίς αναισθητικό. Γιατί οι πραγματικές αρτίστες δεν χρειάζονται αναισθητικό για τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Και μετά από λίγη ώρα με πέρασαν στο μηχάνημα που κάνει σπινθηρογράφημα.

Ύστερα με έστειλαν στον αναισθησιολόγο, για τσάι και συμπάθεια και μετά μου έφεραν την επίσημη αμφίεση ασθενούς για χειρουργείο, κάτι σαν χάρτινα ρούχα ήταν, μια γαλάζια ρόμπα και βρακί και σκουφάκι και ποδονάρια και με πήραν για το χειρουργείο το οποίο κράτησε 4 ώρες και 30 λεπτά.

Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου στην αίθουσα αναμονής ήταν η Μαίρη (συμμαθήτρια και φίλη από την έκτη δημοτικού), η οποία είχε αναλάβει να ενημερώνει συγγενείς και θαυμαστές, για την πορεία της επέμβασης. Για να περνά η ώρα της έβλεπε στο κινητό της κάποια επεισόδια που είχε χάσει από τον Σασμό. Η Μαίρη με βοήθησε σε διάφορα μετά το χειρουργείο και έμεινε μαζί μου μέχρι τις 17:00.

Η επέμβαση εστέφθη με επιτυχία και με ανέβασαν στο δωμάτιο. Όταν συνήλθα, δύο ώρες μετά, ζαλισμένη από τη νάρκωση, ένιωσα αμέσως την ανάγκη για το αυτονόητο: Τσιγάρο! 

Πήρα λοιπόν τον ορό μου αγκαλιά – γιατί οι καλύτεροι φίλοι είναι αυτοί που θέλουν να σε ακολουθούν παντού – και πήγα στο μπαλκόνι, με τη Μαίρη να με περνάει γενεές δεκατέσσερις που κάπνιζα, ενώ παράλληλα φύλαγε τσίλιες μη με πάρουν χαμπάρι οι γιατροί και με πετάξουν από τον 8^ο όροφο.

Η ώρα ήταν 16:55 όταν ήλθε ο ξάδερφός μου ο Χρήστος για να κάνει σκάντζα βάρδια με τη Μαίρη. Μου έφερε και μια ορχιδέα χρώματος μωβ φερετρί, που η νοσοκόμα μόλις την είδε τη λάτρεψε και είπε "Δεν πιστεύω να την πάρεις μαζί σου όταν φύγεις…" Και της είπα "Εννοείται ότι είναι δική σου από τώρα"!

Αφού έφυγε η Μαίρη, είπα ψέματα στον Χρήστο ότι δεν είχα καπνίσει τόσες ώρες, εκείνος με λυπήθηκε και βγήκαμε μπαλκόνι για τσιγάρο. Τα γνωστά της αρτίστας…

Ύστερα του ζήτησα να με βοηθήσει να πάω τουαλέτα για πιπί και του είπα ότι θέλω να βάλω το δικό μου το βρακί γιατί φορούσα ακόμα το χάρτινο. Εγώ δεν μπορούσα να το βγάλω το χάρτινο, γιατί όπως προείπα ζαλιζόμουν (ακόμα) και του είπα να σκίσει το βρακί. Αυτός προσπαθούσε και δεν τα κατάφερνε, του είπα πώς να το κάνει, τελικά το πέτυχε και, όπως ήταν φυσικό, τον κοίταξα υπό γωνία και τον ρώτησα "Σοβαρά τώρα; Δεν ξέρεις πώς σκίζουν ένα βρακί; Ήξερες τουλάχιστον τι να κάνεις με τη συμβία σου ή τα παιδιά είναι του κουμπάρου τελικά;". Εννοείται ότι ακόμα γελάμε με αυτό.

Ο Χρήστος έφυγε στις 21:00, όταν τελείωσε το επισκεπτήριο και πήγα στις νοσοκόμες για παρέα και κουβεντούλα. Μεταξύ άλλων τις ρώτησα "Γιατί έχω μια τομή κάτω από τη μασχάλη, εκτός από την κύρια τομή στον μαστό;" και μου είπαν ότι αυτό συμβαίνει διότι από εκεί αφαιρέθηκαν οι λεμφαδένες. 

Και από ότι με πληροφόρησαν μετά, έμαθα πως μόλις με κοίμισαν μου έκαναν πάλι ενέσεις όπως τις κίτρινες αλλά με μπλε χρώμα για να κάνει κι ο χειρουργός τη δική του χαρτογράφηση. Μιλάμε για πολυεπίπεδη τέχνη!

Κατόπιν μαζεύτηκα στο δωμάτιο και άρχισα τους υπολογισμούς: Πες 200 γραμμάρια οι λεμφαδένες, πες 100 γραμμάρια ο όγκος, πες 500 γραμμάρια το μισό βυζί που λείπει, θα έχω χάσει πλάκα-πλάκα 800 γραμμάρια τουλάχιστον!

Ξημέρωσε η επόμενη μέρα, ήλθε ο χειρουργός, μου έδωσε οδηγίες και μου ευχήθηκε καλό κατευόδιο.

Η Μαίρη είχε ήδη έλθει, με επέστρεψε στο σπίτι μου, πήγε μου πήρε κάποια απαραίτητα πράγματα από το φαρμακείο, μου έφερε και φρούτα και με άφησε να ξεκουραστώ.

Στο μεταξύ, ζυγίστηκα και όχι μόνον δεν είχα χάσει τα 800 γραμμάρια που ήλπιζα, αλλά είχα πάρει και δυόμιση κιλά! Αλίμονο…

Έπεσα για ύπνο, επειδή ένιωθα βαθύτατα κουρασμένη. Έπρεπε να ξεκουραστώ, διότι το απόγευμα θα ερχόταν μια άλλη μεγάλη βοήθεια στο σπίτι, η αγαπημένη μου εξαδέλφη, η Μαιρούλα, η οποία θα έμενε μαζί μου για όσο θα έπρεπε να κάνω κάτι αντιπηκτικές ενέσεις.

Διότι η Μαιρούλα ξέρει από αυτά, δεν είναι του ασχέτου όπως εγώ…

Η συνέχεια μια άλλη μέρα…

 

#πέμπτη_πίστα

#τα_σουξέ_του_χειρουργείου

#τίνος_είναι_βρε_γυναίκα_τα_παιδιά;