Καθόμουν αμέριμνη...

...στον κόκκινο καναπέ του πατρικού μου, κάνοντας το απόλυτο τίποτα, μια κατάσταση που, όπως γνωρίζεις, απαιτεί μεγάλη πνευματική προσπάθεια, όταν άρχισαν τα απανωτά κοάσματα του βάτραχου, που έχω επιλέξει ως ήχο ειδοποίησης των SMS. Ταυτόχρονα βροχή έπεφταν και τα "πλοπ" που ακούγονται όταν έρχονται τα e-mail. Ο καταιγισμός του συνδυασμού των μηνυμάτων αφορούσε στα παραπεμπτικά των εξετάσεων για την πίστα "σταδιοποίηση".

Άρχισα να τα ανοίγω και να βλέπω τα ζητούμενα. Άλλα από αυτά τα είχα πράξει και στο παρελθόν, άλλα όχι.

Δεν θα σε κουράσω με τις αιματολογικές, τους υπερήχους, τα triplex, τα doppler και τα καρδιογραφήματα, καθώς βαριέμαι να γράφω πολλά και είμαι σίγουρη ότι κι εσύ βαριέσαι να διαβάζεις σεντόνια.

Θα σταθώ όμως σε αυτές που δεν είχα ξανακάνει, δηλαδή την αξονική τομογραφία και το σπινθηρογράφημα οστών.

Κλείνω, που λες, τα ραντεβού μου και πρώτα ήταν να κάνω την αξονική.

Είχα άγχος γι αυτή την εξέταση, διότι φοβόμουν μήπως το σκιαγραφικό μου προκαλέσει κάποια αλλεργία και τα τινάξω, όχι από τον καρκίνο, αλλά από αλλεργικό σοκ.

Πήρα τηλέφωνο κι έναν φίλο που χειριζόταν αξονικό τομογράφο σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο και τον ρώτησα τις πιθανότητες αλλεργίας και μου είπε "Πολλές. Και σοβαρές. Και ενίοτε επιφέρουν και θάνατο". Υπέροχα!

Επειδή, γενικά, είμαι τύπος που συσσωρεύω άγχος για να έχω και στα βαθιά γεράματα, μη τυχόν και μου λείψει, ζήτησα από την Όλγα (συμμαθήτρια και φίλη από την πρώτη γυμνασίου) να με συνοδέψει σε αυτή την εξέταση, ούτως ώστε αν έβλεπε ότι είμαι στα πρόθυρα του πανικού, καθώς έχω διαγνωστεί με αγχώδη διαταραχή εδώ και χρόνια, να με συνεφέρει. Διότι η Όλγα είναι ο ορισμός της πραότητας και της αισιοδοξίας. Ξέρεις, από αυτούς τους τύπους που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και που ποτέ δεν τους κατάλαβα…

Παίρνω, λοιπόν, αγκαζέ την Όλγα και πηγαίνουμε για την αξονική.

Μας υποδέχθηκαν με χαρά και τις δύο, αλλά μόνο εμένα κέρασαν αναψυκτικό για το καλωσόρισμα (ευτυχώς, γιατί δεν θα ήθελα η φίλη μου να δοκιμάσει αυτή την αηδία). Το αναψυκτικό άκουγε στο όνομα γαστρογραφίνη και είχε πολύ έντονη τη γεύση του γλυκάνισου. Δεν μου άρεσε καθόλου. Meanwhile, μου έδωσαν και δεύτερο ποτήρι, προφανώς για να έρθω στο τσακίρ κέφι. Μετά από αυτό και ενώ το άγχος μου είχε χτυπήσει κόκκινο (συγκεκριμένα το κόκκινο της  Ferrari), ζήτησα να μου πουν πού είναι το κυτίο παραπόνων. Δεν έχουμε, μου είπαν, πείτε μας τι πρόβλημα υπάρχει. Θα ήθελα, τους λέω, να πείτε στις φαρμακευτικές εταιρείες να βγάλουν γαστρογραφίνη με γεύση φράουλας, διότι δεν μου αρέσει ο γλυκάνισος. Προφανώς με κοίταξαν σαν εξωγήινη, αλλά μου είπαν ότι θα το μεταφέρουν.

Πέρασαν δύο ώρες από την πόση της γαστρογραφίνης και με φώναξαν για την εξέταση.

Μπαίνω μέσα, βλέπω τον αξονικό τομογράφο και αρχίζω τα επιφωνήματα θαυμασμού. Μα ήταν τόσο λευκός! Τόσο αστραφτερός! Τόσο κομψός! 

Και εκεί που θαύμαζα κι είχα ξεχάσει το άγχος μου, θεώρησαν ότι έπρεπε κι αυτοί να με καλωσορίσουν και με τράταραν ακόμα ένα ποτήρι γαστρογραφίνης. Το ήπια κι αυτό το πικρό ποτήρι και μετά ζήτησα να μου δείξουν πού έχουν τα αντιισταμινικά και τις κορτιζόνες, για την περίπτωση που πάθω αλλεργία με το σκιαγραφικό.
Δεν γνωρίζω τι τους είχαν πει για μένα, οι άλλοι απ’ έξω, αλλά άνοιξαν τα συρτάρια και μου τα έδειξαν.

Από εκεί και πέρα όλα κύλησαν ομαλά! Τελικά τζάμπα ο φόβος μου.

Δύο μέρες μετά πήγα για το σπινθηρογράφημα οστών.

Η Αθήνα έβραζε, αλλά μέσα στο τμήμα της πυρηνικής ιατρικής είχε πολικό ψύχος.
Πήγα απροετοίμαστη, χωρίς μάλλινες κάλτσες, χωρίς ένα μάλλινο πουλόβερ ή μια εσάρπα βρε αδερφέ, χωρίς σκούφο πλεκτό, χωρίς γάντια.

Μου χορήγησαν ολίγη από ραδιενέργεια και μου είπαν να περιμένω δύο ώρες και θα με φωνάξουν. Διάβαζα τουρτουρίζοντας το βιβλίο που είχα μαζί μου, το "Καλός άντρας είναι ο νεκρός άντρας" της  Gaby Hauptmann.  

Πέρασαν οι δύο ώρες και με δυσκολία πήγα στο μηχάνημα, καθώς από το κρύο είχε σχηματιστεί πάγος επάνω μου και δεν μπορούσα να κουνηθώ.

Το μηχάνημα ήταν ωραίο, αλλά παλιό. Του βωβού κι αυτό. Ήταν χρώματος εκρού του νεκρού, με μια διάθεση vintage. Είχε κομψό σχεδιασμό και ήταν αριστοκρατικό. Πολύ φινετσάτο.
Εκεί το κρύο ήταν περισσότερο. Με ξάπλωσαν, μου πέρασαν έναν πολύ φαρδύ ιμάντα, για να μου συγκρατεί τα χέρια ακίνητα στα πλάγια του σώματος και ξεκίνησε αυτό να δουλεύει. Ήταν φιλικό κι ευγενικό μηχάνημα, αλλά λόγω παλαιότητος ήταν τα ζώα μου αργά.  
Η εξέταση θα διαρκούσε 55 λεπτά. Στα 30 λεπτά πλήρους ακινησίας, μέσα στο ψύχος, ένιωσα να μουδιάζω η αρτίστα. Βάζω φωνή μεγάλη λέγοντας "Είμαι στα πρόθυρα του πανικού"! Ευθύς αμέσως έρχεται μία κυρία και αρχίζει να μου μιλάει ήρεμα, ενώ ταυτόχρονα μου χάιδευε την κόμη. Κι έτσι ηρέμησα και μπόρεσαν οι άνθρωποι να ολοκληρώσουν την εξέταση.

Μερικές ημέρες μετά είχα μαζέψει όλα τα αποτελέσματα των εξετάσεων, τα οποία ήταν καλά και δεν έδειχναν πουθενά αλλού κάτι το ύποπτο.

Είχα περάσει, λοιπόν, μια ακόμα πίστα!

Η συνέχεια μια άλλη μέρα…

ΥΓ. Τελικά σεντόνι μου βγήκε…

 

#τέταρτη_πίστα
#ανατρίχιασα

#ραδιενεργές_σκέψεις