...δεν είχε τέλος, η επίδειξη ατέρμονη, το θέαμα εξωφρενικό.
Και ενώ όλοι έτρωγαν τον σανό τους με την ηρεμία που αρμόζει σε ζώα αγροκτήματος, εγώ καθόμουν στην άκρη, σαν να ήμουν από άλλη εποχή. Την εποχή του βωβού για παράδειγμα.
Μα τόση αφέλεια, τόση ευπιστία, τόση έλλειψη κριτικής σκέψης...
Κοίταζα τα πρόσωπά τους, που έλαμπαν από αυτοπεποίθηση, καθώς κατάπιναν αμάσητα τα εύκολα ψέματα, τα ρηχά συνθήματα και τις κούφιες σοφίες, πιστεύοντας ότι έτσι χορταίνουν.
Είναι σαν να παρακολουθείς ένα σπίτι να χτίζεται πάνω σε άμμο, ενώ ο κόσμος χειροκροτεί τον αρχιτέκτονα.
Εγώ πάλι, είχα μια άλλη οπτική. Έβλεπα το κτίριο να λικνίζεται, άκουγα την άμμο που γλιστρούσε, καταλάβαινα την επερχόμενη κατάρρευση.
Και κάπου εκεί ένιωσα την ανάγκη να παρέμβω: "Για τους φίλους που άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους, να ενημερώσω πως ο σανός αποτελεί ένα άκρως εύφλεκτο υλικό".
Βλέπεις, κάποια στιγμή η ζέστη γίνεται αφόρητη. Το ψέμα φουντώνει και ο αέρας γεμίζει με στάχτη.
Κι εγώ θα είμαι εκεί, με ένα ποτήρι γεμάτο με σόδα στο χέρι, παρακολουθώντας το φινάλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.