Και έφτασε...

 ...η ημέρα που έπρεπε να περάσω την πρώτη πίστα, εκείνη που το στήθος γίνεται στόχος, ενώ όλα ήδη ψιθυρίζουν κακοήθεια!

Μιλάω για την πρώτη μου βιοψία μαστού, φυσικά. Τη διαδικασία που ακούγεται αθώα, αυτή την "δια της κοπτούσης βελόνης".

Και μη φανταστείς καμιά μικρή, χαριτωμένη βελονίτσα, που θα μπορούσες να χρησιμοποιήσεις για κέντημα. Όοοοχι. Μιλάμε για κάτι που όλο μαζί έμοιαζε με περίστροφο. 

Ναι, καλά διαβάζεις, αγαπητό μου ημερολόγιο. Λες και ο οργανισμός μου δεν είχε αρκετό δράμα, έπρεπε να βρεθεί κι ένα εργαλείο που να παραπέμπει σε γκανγκστερικές ιστορίες. 

Και εν δυνάμει (μέχρι εκείνη τη στιγμή) καρκινοπαθής και μπαρουτοκαπνισμένη η γραία… Η απόλυτη παρακμή...

Ξεκινήσαμε με τοπικό αναισθητικό, 2ml, για να μην πονέσω η αρτίστα. 

Μετά, μια κομψή τομή με νυστέρι - γιατί και οι τομές θέλουν το στυλ τους - και αμέσως μετά, το κεντρικό έκθεμα: Ένα εργαλείο σαν περίστροφο, που είχε μια σειρά από βελόνες τη μία μπροστά στην άλλη. Ναι, σαν εκείνα τα μολύβια που όταν τραβάς τη μύτη, βγαίνει η επόμενη. Ε, κάτι τέτοιο… Μόνο που αυτό δεν ήταν για σχέδιο. Ήταν για ανατομία. 

Και η σειρά με τις βελόνες; Περίπου 24 εκατοστά, από ότι είδα και από ότι μου είπε και η γιατρός. Μιλάμε για εξοπλισμό βαρέως τύπου. 

Και μετά άρχισε ο καταιγισμός. Πυροβολισμοί. Σε κάθε πυροβολισμό, η βελόνα έπαιρνε ένα ιστοτεμαχίδιο από τον όγκο. Ο ήχος; Σαν αεροβόλο. Ναι, σα να ήμουν σε σκοπευτήριο, με το στήθος μου να παίζει το ρόλο του κινούμενου στόχου. Οι πυροβολισμοί ήταν όσοι και τα ιστοτεμαχίδια. Επτά για την ακρίβεια. 

Διότι εγώ αγάπη μου δεν είμαι του ενός, είμαι της πληθώρας, δεν αρκούμαι στα ελάχιστα η αρτίστα!

Ήταν εξαιρετική εμπειρία! Όλα πρωτόγνωρα και πολύ εντυπωσιακά! Τέλεια πέρασα!

Η γιατρός ήταν εξαιρετικά καλοσυνάτη, υποστηρικτική, χαμογελαστή και συνάμα πανέμορφη! Τη συμπάθησα τόσο, που όταν πήγα να πάρω τα αποτελέσματα, της πήγα και την αγαπημένη της σοκολάτα, εκείνη με το 70% κακάο. 
Διότι οι σωστές συμπεριφορές, ακόμα και σε τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να επιβραβεύονται. Εγώ, άλλωστε, είμαι και ευγενική, το ξέρεις...

Αααα, ξέχασα να σου πω... 

Στο τέλος μου έβαλαν και αυτοκόλλητα ράμματα και από πάνω μια αυτοκόλλητη γάζα. Η οποία γάζα, όταν την έβγαλα, είχε αφήσει κατάλοιπα κόλλας στο δέρμα. Ούσα άσχετη με αυτά, έστειλα μήνυμα στον φίλο μου τον εικαστικό, τον Δημήτρη τον Αστερίου, για να μου πει πώς βγαίνει η κόλλα, καθώς εκτός από εικαστικός, έχει σπουδάσει νοσηλευτική και είχε εργαστεί στο παρελθόν ως νοσηλευτής και, μάλιστα, με μεγάλη επιτυχία. 

Σου παραθέτω τη συνομιλία:

Και κάπως έτσι ξεκίνησε το παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που, όπως καταλαβαίνεις, έχει αρκετές πίστες για να σου τις περιγράφω ανά διαστήματα. Γιατί όταν η ζωή μου έχει δώσει τέτοια δώρα, είναι κρίμα να μην τα μοιράζομαι μαζί σου!

Η συνέχεια μια άλλη μέρα…

#πρώτη_πίστα
# quell_décadence

#i_scream_for_an_ice_cream