Ναι, ναι...

...θυμάμαι, είχα δηλώσει αποχώρηση. Είχα αποχαιρετήσει. Είχα εξαφανιστεί, το ξέρω. Είχα πει "Τέρμα". Είχα επιμείνει στο ότι το έκλεισα το μαγαζί. Είχα αυτοεξοριστεί. Είχα βάλει ταφόπλακα στο πληκτρολόγιο και σε είχα αφήσει πίσω μου αγαπητό μου ημερολόγιο.

Όμως, όπως εκείνο το πουλί (δεν θυμάμαι ποιο ήταν, νομίζω κουρούνα ήταν, αλλά και να μην ήταν κουρούνα ουδεμία σημασία έχει) σαν να αναγεννήθηκα κι εγώ από τις στάχτες της απουσίας μου.

Μην με ρωτάς πώς, ούτε γιατί. Απλά συνέβη.

Και είμαι πάλι εδώ. Και όχι επειδή άλλαξα γνώμη. Ποτέ δεν αλλάζω γνώμη, απλά αναπροσαρμόζομαι. Επειδή η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές. Και γι αυτές τις ανατροπές θα σου μιλήσω. 

Διότι έχουν προκύψει πολλά από τότε που σου έγραψα τελευταία φορά.  

Όλα θα σου τα πω. Και για τον καρκίνο που ήρθε και με βρήκε και για το αυτοάνοσο που μου έσκασε πριν από ένα μήνα. 

Θα σου τα πω όχι με μιας. Σιγά-σιγά. Γιατί δεν είναι η διάθεσή μου κάθε μέρα η ίδια.

Είναι σαν το WiFi στο λεωφορείο. Πότε έχει, πότε δεν έχει.

Πότε θα σου γράφω και  πότε θα σιωπώ.

Όπως αντιλαμβάνεσαι η κατάσταση θα είναι λίγο χύμα εδώ πέρα μέσα. 

Χωρίς τακτικό πρόγραμμα. Χωρίς χρονική σειρά. Δηλαδή ό,τι να 'ναι ένα πράμα.

Οπότε, αγαπητό μου ημερολόγιο, ετοιμάσου για το χάος και ό,τι ήθελε προκύψει…

#ο_αληθινός_τάφος_των_νεκρών_είναι_οι_καρδιές_των_ζωντανών

#για_όσο_αντέξω

#αμέρικαν_μπαρ