Κοίτα να δεις...

 

...ένα περίεργο πράγμα που μου συνέβη, σε σχέση με τον αριθμό 3. Ή μήπως με τον αριθμό 30; Δεν έχω αποφασίσει ακόμα… 

Ήταν 30 Ιανουαρίου, των Τριών Ιεραρχών, του έτους 1993, στις 3 το ξημέρωμα, όταν πέθανε ο πατέρας μου σε ηλικία 73 ετών. 

Τριάντα (30) χρόνια μετά, στις 30 Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους 2023, των Τριών Ιεραρχών, στις 3 το ξημέρωμα, πεθαίνει ο Ήρωας (το στεφάνι μου), σε ηλικία 76 ετών, ήτοι 3 χρόνια μεγαλύτερος από την ηλικία που πέθανε ο πατέρας μου. 

Αδυνατώ να εξηγήσω αυτή την ιστορία με το 3 ή το 30, αφενός μεν επειδή δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τους αριθμούς, αφετέρου δε επειδή είμαι παντελώς διαλυμένη. 

Βλέπεις εφέτος μετράγαμε 41 χρόνια κοινής πορείας... 

Και ξαφνικά τι; 

Μόνη. 

Χωρίς τον Ήρωα. 

Αδιανόητο... 

Καταλαβαίνεις ότι δεν μπορώ να σου γράψω άλλα. 

Τα χέρια μου τρέμουν, τα γράμματα χάνονται από μπροστά μου, όσο για το μυαλό μου, δεν θες να ξέρεις... 

Θα αφήσω τα σχόλια ανοιχτά, μήπως θέλεις να μου πεις εσύ κάτι είτε για το 3 ή το 30 ή για ό,τι άλλο, μιας και δεν πρόκειται να σου απαντήσω στο τηλέφωνο ή στο μέσεντζερ ή στο ντι εμ ή δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού.

Και τώρα θα μου επιτρέψεις, να πάω στη γωνία μου στον καναπέ, να σκεπαστώ με το παπλωματάκι μου και να σιωπήσω...