Στο νοσοκομείο...

...που γιατροπορεύομαι, δεν υπάρχει δυνατότητα για ακτινοθεραπείες κι έτσι μας στέλνουν στο διπλανό νοσοκομείο. Ο ογκολόγος, λοιπόν, μου συνέστησε έναν από τους ιατρούς ακτινοθεραπευτές στους διπλανούς, αλλά επειδή εκείνος δεν προλάβαινε να με δει στο διπλανό νοσοκομείο, μου έκλεισε ραντεβού στο γραφείο που διατηρεί σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο των βορείων προαστίων.

Πήγα συνοδευόμενη από τον εξάδελφο Χρήστο. Μπήκαμε στο γραφείο με είδε, τον είδα, κοίταξε τον φάκελο που του έδωσα με ότι είχε γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, με εξέτασε και μου είπε ότι θα χρειαστώ 20 ακτινοθεραπείες. Και ότι δεν έχει κάποιο κοντινό κενό στο διπλανό νοσοκομείο (από εκεί που γιατροπορεύομαι) και πως πρέπει να τις κάνω εκεί που ήμασταν, δηλαδή στο ιδιωτικό των βορείων προαστίων.

Να σημειωθεί ότι στο διπλανό θα τις έκανα δωρεάν.

-Και πόσο θα μου κοστίσει όλο αυτό; τον ρώτησα.

-Είναι στις 7.800 ευρώ,  μου απάντησε.

Για μια στιγμή έμεινα σιωπηλή, σκεπτόμενη πόσοι από συγγενείς και φίλους θα έπρεπε να πουλήσουν τον έναν τους νεφρό, για να μαζευτούν αυτά τα χρήματα.

Τότε εκείνος με ρώτησε αν έχω κάποια ασφάλιση, του είπα ΕΟΠΠΥ και μου λέει ότι με τον ΕΟΠΠΥ θα μου κοστίσει μόνον 3.800 ευρώ.

-Καλέ και δεν το λέτε τόση ώρα; του είπα. Θα ήθελα να το σκεφτώ μια δυο μέρες και θα σας ενημερώσω.

-Ναι, μόνο μην το καθυστερήσετε, διότι ο καρκίνος σας είναι πολύ επιθετικός.

Σε εκείνο το σημείο, βλέπω τον Χρήστο να έχει γίνει κάτωχρος.

-Ωραία, λέω, ευχαριστώ πολύ, θα σας ειδοποιήσουμε.

Βγαίνουμε από το γραφείο, ο Χρήστος είχε πανιάσει εντελώς, πάμε, του λέω, για ένα καφέ στην καφετέρια του νοσοκομείου.

Εκεί τον ρώτησα γιατί άσπρισε και μου είπε, μα δεν άκουσες που είπε πως ο καρκίνος σου είναι πολύ επιθετικός;

-Σύνελθε εξάδελφε, του λέω, αυτό το είπε για να πιεστώ ψυχολογικά, να φοβηθώ και να κάνω εδώ τις ακτινοθεραπείες, διότι είναι πολλά τα λεφτά Άρη. Και στην τελική, έχουμε ένα oncotype που λέει ότι δεν χρειάζομαι καν χημειοθεραπείες, χώρια που ο ογκολόγος δεν τον βρήκε ιδιαιτέρως επιθετικό τον καρκίνο μου.

-Λες; ρώτησε ο Χρήστος.

-Λέω, του απάντησα.

Και αφού συνήλθε ο εξάδελφος, με επέστρεψε στο σπίτι μου.

 

Εν τω μεταξύ, την επόμενη ημέρα, έπεσαν κάτι τηλεφωνήματα από κάποιους υψηλόβαθμους και μετά από τρεις ημέρες, με πήρε τηλέφωνο ο εν λόγω ιατρός και μου είπε πως μπορεί να με ξεκινήσει, στο διπλανό νοσοκομείο, σε ένα μήνα, ενώ αρχικά μου είχε πει πως θα πρέπει να είμαι στην αναμονή τουλάχιστον για ένα εξάμηνο.

Όμως τώρα δεν ήθελα εγώ να με αναλάβει αυτός, διότι είχα σπαστεί κι έτσι απευθύνθηκα αλλού. Η αρτίστα δεν εκβιάζεται.

 
Η συνέχεια μια άλλη μέρα…
 
#όγδοη_πίστα
#είστε_σίγουρα_γιατρός;
#μετά_την_ύβρη_έρχεται_η_νέμεσις 

Παρά το γεγονός...

...ότι περίμενα με μεγάλη αγωνία τα αποτελέσματα της βιοψίας, αυτής μετά το χειρουργείο, όταν πέρασαν είκοσι δύο ημέρες και πήρα το αποτέλεσμα στα χέρια μου, ουδεμία διάθεση είχα να ασχοληθώ με το θέμα. 

Είπα στον εαυτό μου πως αυτή είναι δουλειά των οικολόγων και ότι το μόνο που έχω να κάνω είναι να τους ενημερώσω πως δεν διατίθεμαι σε καμία περίπτωση να προβώ σε χημειοθεραπεία. 

Ήμουν αποφασισμένη γι αυτό, το είχα σκεφτεί διεξοδικά, το είχαν κατανοήσει συγγενείς και φίλοι και το είχαν αποδεχθεί. Στην τελική εγώ αποφασίζω για μένα. 

Φυσικά συνεχίζω να λέω πως σε περίπτωση υποτροπής ή μετάστασης η απόφασή μου για την αποφυγή χημειοθεραπείας παραμένει. 

Πήγα λοιπόν στο ραντεβού με τον ογκολόγο, είδε ό,τι ήταν να δει και μου είπε πως, by the book, θα έπρεπε να κάνω χημειοθεραπείες, να ακολουθήσει ακτινοθεραπεία και κατόπιν να παίρνω λετροζόλη για τα επόμενα δέκα χρόνια. 

Τον κοίταξα αυστηρά, ως αρτίστα που δεν φοβάμαι να θέσω τα όριά μου, και του είπα πως χημειοθεραπείες δεν κάνω. Με τα υπόλοιπα δεν έχω θέμα, αν και τα δέκα χρόνια με λετροζόλη μου φαίνονται υπερβολικά πολλά. Επίσης, του είπα ότι θέλω να κάνω oncotype και σε περίπτωση που δεν το δικαιολογεί ο ασφαλιστικός φορέας μου, θα βρω το ποσό και θα το κάνω μόνη μου. 

Εκείνος με ρώτησε "Κι αν το oncotype δείξει ότι πρέπει να κάνετε χημειοθεραπείες, θα τις κάνετε;" Του απάντησα "Όχι βέβαια, για ποια με περάσατε; Απλώς έχω την περιέργεια για το τι θα δείξει το oncotype, κι αν τελικά είναι φρόνιμο να γίνονται όλα by the book". 

Εκείνος τη δεδομένη στιγμή με μίσησε θανάσιμα, αλλά μου είπε ότι σύμφωνα με το αποτέλεσμα της βιοψίας, ο ασφαλιστικός φορέας που έχω δικαιολογεί την εξέταση oncotype, με μια λογική συμμετοχή και μου τύπωσε αμέσως το σχετικό παραπεμπτικό. 

Το πήρα, τον χαιρέτησα και ανεμίζοντας το παραπεμπτικό, πήγα τρέχοντας στους αγαπημένους μου παθολογοανατόμους (όσο μπορούσα να τρέξω, καθώς είμαι σίγουρη ότι δεν είχα συνέλθει ακόμα από τη νάρκωση του χειρουργείου). 

Μου έδωσαν ένα πολύ μικρό κουτάκι, σαν αυτά που χωράνε τα τόσο δα σκουλαρικάκια που είναι σαν μια μικρή μπίλια. 

Εκεί μέσα υπήρχε ένα πολύ μικρό ιστοτεμαχίδιο από τον όγκο που μου είχαν αφαιρέσει. Το ιστοτεμαχίδιο ήταν προσεκτικά βαλμένο μέσα σε παραφίνη, όπου και ξεκουραζόταν. 

Το πήρα προσεκτικά, το πήγα στο σπίτι μου, το έκλεισα σε ένα δωμάτιο, άνοιξα το κλιματιστικό, φροντίζοντας η θερμοκρασία του δωματίου να είναι στους 25 βαθμούς κελσίου, διότι έτσι έπρεπε, και το άφησα εκεί να κοιμηθεί, μέχρι την άλλη μέρα το πρωί που ήρθε εκπρόσωπος της Genekor και το παρέλαβε. Μετά η Genekor το έστειλε στην Καλιφόρνια, σε ένα εργαστήριο που κάνει oncotype. Ήμουν πολύ συγκινημένη που ένα κομμάτι του εαυτού μου θα ταξίδευε στην Καλιφόρνια! 

Για επτά ημέρες, τραγουδούσα "Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται γιατρέ εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Καλιφόρνια βρίσκεται". 

Αλλά τραγουδούσα και το California Dreamin'.

Πέρασε ο καιρός, παιχνίδι αλλιώτικο που χάθηκε στο φως και ήρθε το πολυπόθητο e-mail από την Καλιφόρνια. Η απάντηση ήταν ότι δεν θα ήταν χρήσιμες οι χημειοθεραπείες στη δική μου περίπτωση. 

Πήρα τηλέφωνο τον ογκολόγο, τώρα θα σας τηλεφωνούσα, μου λέει, τα μάθατε τα νέα, τον ρωτάω, ναι, τελικά δεν θα χρειαστεί να κάνετε χημειοθεραπείες, μου λέει, και να χρειαζόταν σιγά μην τις έκανα, εγώ δεν τα κάνω όλα by the book, του λέω, είστε αδιόρθωτη, μου είπε, το ξέρω, του απάντησα, πού θα κάνετε το πάρτι με ρωτάει, στο GB Corner φυσικά, δεν κάνω τα πάρτι μου αλλού, αύριο στις 21:00 και είστε καλεσμένος του απαντώ, θα τα πούμε αύριο στο πάρτι, μου είπε, εντάξει γεια σας τώρα, με κουράσατε, του είπα και εκεί τελείωσε η συνομιλία μας. 

Μετά το πάρτι, όπως αντιλαμβάνεσαι αγαπητό μου ημερολόγιο, βρήκα άλλον ογκολόγο, διότι ο συγκεκριμένος ούτε να με φτύσει πλέον, αφού δεν ήμουν υπάκουη. 

Καλύτερα, γλίτωσε ο άνθρωπος! 

Οπότε τώρα, με μια νύστα και μια κούραση (μάλλον από τη νάρκωση, που δεν έλεγε να φύγει η επήρειά της) αλλά ήρεμη και χαρούμενη, δεν είχα παρά να περιμένω να ξεβάψει η πανδαισία των χρωμάτων από τις χαρτογραφήσεις, να επουλωθούν και οι πληγές, ούτως ώστε να μπορώ να ξεκινήσω τις ακτινοθεραπείες μου. 

Η συνέχεια μια άλλη μέρα… 

#έβδομη_πίστα 

#the_mamas_&_the_papas 

#i_♥_oncotype

Και κάπως...

...έτσι επέστρεψα στη φυσική μου κατάσταση η αρτίστα. 

Πιο βαριά, άρρωστη, αλλά πάντα λαμπερή, με τα φώτα στραμμένα πάνω μου. 

Γιατί, βλέπεις, οι πρώτες δέκα μέρες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο ήταν μια απόλυτη ωδή σ’ αυτό που λέμε "χάι λάιφ"! 

Βέβαια της Μαιρούλας της έβγαλα το λάδι, αλλά δεν θα το κάνουμε και θέμα… 

 

Η Μαιρούλα (η εξαδέλφη μου) ήταν στην ώρα της, συνεπής στο ραντεβού της, για να μου κάνει την πρώτη αντιπηκτική ένεση. Και την έκανε. Και την επόμενη, και την επόμενη. Έμεινε στο σπίτι δέκα μέρες, όσες και οι ενέσεις.

 

Εκτός από τις ενέσεις, έπλενε, σκούπιζε, σφουγγάριζε, μαγείρευε, με βοηθούσε στη νοσηλεία μου πρωί και βράδυ. Με λίγα λόγια, της βγήκε η πίστη. 

Εγώ; Εγώ, κάτι που μάλλον δεν είχα συνέλθει τελείως από τη νάρκωση, κάτι η αντιβίωση, κάτι οι αντιπηκτικές, κάτι ο καύσωνας, κάτι που έβγαζα τον σκύλο βόλτα γιατί αρνιόταν να βγει με τη Μαιρούλα (διότι προφανώς και αυτός έχει τις ιδιοτροπίες του, από εμένα τις πήρε), αισθανόμουν κομμάτια. 

Ήμουν, θα έλεγα, σε κατάσταση του απολύτως κομψότατου τίποτα. Συχνά πυκνά πάθαινα και "γιορτάνγκα".

   

Αλλά, παρόλα αυτά περνάγαμε πολύ ωραία! Δεχόμασταν επισκέψεις από συγγενείς και φίλους, γιατί, όπως και να το κάνουμε, ξέρω να κρατάω το ενδιαφέρον του κοινού. 

Εκείνοι έτρωγαν πίτσες και πιτόγυρα και παγωτά κι εγώ απλώς έβλεπα, μεγαλεία σου λέω! 

Εν τω μεταξύ είχα πρηστεί, οι γάμπες μου έμοιαζαν με φιάλες υγραερίου (τις μεγάλες) και η ζυγαριά κόντευε να σπάσει. Εκεί πάνω στην απελπισία μου, είχα μια αναλαμπή και διάβασα τι περιέχουν οι ενέσεις κι όταν είδα ότι είναι τίγκα στο νάτριο, τότε ηρέμησα η αρτίστα. Διότι πλέον ήξερα ότι αυτό το έξτρα βάρος θα έφευγε λίγες μέρες μετά από την διακοπή των ενέσεων, όπερ και εγένετο! 

Οπότε, από εκεί και ύστερα το μόνο που με απασχολούσε ήταν να περάσουν οι μέρες να μου κόψουν τα ράμματα. Φυσικά όχι μόνο αυτό, αλλά περίμενα και τη βιοψία, αυτή την μετά το χειρουργείο. 

Έπαιρνα τους παθολογοανατόμους τηλέφωνο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, έτσι για να έχουμε μια επαφή και να μην ξεχνιόμαστε! Υπέροχο το τιμ των παθολογοανατόμων στο νοσοκομείο που γιατροπορεύομαι παιδιόθεν! Ευγενικοί άνθρωποι και υπομονετικοί με την μουρλή αρτίστα, που τους έστειλε η μοίρα στον δρόμο τους! 

Φυσικά, όποιο και να ήταν το αποτέλεσμα, τις αποφάσεις μου τις είχα ήδη πάρει και τις είχα ανακοινώσει σε συγγενείς και φίλους, τους είχα πει να μην προσπαθήσουν να μου αλλάξουν γνώμη, διότι δεν παίζει τέτοιο ενδεχόμενο και τους προέτρεψα να το χωνέψουν για να μη με πρήζουν... 

Διότι, βλέπεις, όταν μια αρτίστα παίρνει μια απόφαση, αυτή είναι αμετάκλητη. 

Εγώ χημειοθεραπείες δεν κάνω. 

Η συνέχεια μια άλλη μέρα… 

#έκτη_πίστα

#βαθιά_πληγή_μονάκριβη_δική_μου 

#signomi_kserei_kaneis_pou_pan'_ta_tessera?