Προσφάτως...

...θυμήθηκα την περίπτωση ενός άνδρα στο Όσλο της Νορβηγίας, ο οποίος βρέθηκε νεκρός στο διαμέρισμά του τον Δεκέμβριο του 2020 από έναν επιστάτη. Οι αρχές είχαν αποφανθεί ότι ο θάνατός του είχε συμβεί περίπου εννέα χρόνια νωρίτερα, πιθανότατα τον Απρίλιο του 2011, κρίνοντας από αντικείμενα, όπως ένα κουτί γάλακτος που βρέθηκε στο διαμέρισμα. 

Και μετά, όταν εγώ λέω στον απόγονό μου να με παίρνει συχνότερα τηλέφωνο, μην πάθω τίποτα και με βρούνε κι εμένα ύστερα από εννέα χρόνια, εκείνος με λέει υπερβολική και δεν του φτάνει αυτό, αλλά μου προσάπτει κι ότι κάνω μέτριο χιουμοράκι...

#πάρε_τη_μαμά_τηλέφωνο

#εννέα_χρόνια_μετά

#family_affair 

Έχω μια...

...καλή γειτόνισσα, την κυρία Νίτσα, η οποία έρχεται στο σπίτι μου άπαξ μηνιαίως για καφέ και για να μου μεταφέρει τα κους-κους της γειτονιάς. 

Στη γειτονιά κατοικεί και η Βαγγελιώ. Καλό κορίτσι, νοικοκυρά, ηθική. Ποτέ δεν έδωσε δικαίωμα για το οτιδήποτε πουθενά. 

Πλην όμως 72 ετών και ήτο μέχρι πρότινος (δηλαδή μέχρι τα 70 της) ανύμφευτη. 

Ώσπου έσκασε η βόμβα πρόπερσι. Η Βαγγελιώ παντρεύτηκε! 

Και πλέον, σε κάθε επίσκεψη η γειτόνισσα κυρία Νίτσα (που με λυπάται οικτρά που είμαι χήρα) φέρνει το θέμα πάντα στη συζήτηση, εδώ και δύο χρόνια. 

"Και παντρεύτηκε η Βαγγελιώ και μπράβο της και δεν περνάει η ζωή άμα είσαι μαγκούφης και μοναχός του κανείς, ούτε στον παράδεισο". 

Κι άλλα πολλά τέτοια θυμόσοφα που θα έκαναν σκόνη τα ρητά μου περί επιλεκτικότητας της μοναχικής ζωής. 

Όμως είχα μείνει με μια απορία η αρτίστα: Πού τον βρήκε τον άντρα η Βαγγελιώ 70 χρονών γυναίκα; 

Πριν μπω στη διαδικασία να ρωτήσω, με πρόλαβε η κυρία Νίτσα: 

-Ξέρεις που τον βρήκε τον γαμπρό η Βαγγελιώ; 

-Πού; 

-Στο ίντερνεΣ. 

Σιωπή εκκωφαντική. Δεν ανασαίνω καν. 

-Εσύ αρτίστα έχεις ίντερνεΣ; 

-Έχω… 

-Ε, τζάμπα το πληρώνεις! 

Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι το πιο καυστικό σχόλιο που είχα ακούσει ποτέ για την προσωπική μου ζωή, είχε μόλις ειπωθεί από την κυρία Νίτσα...

#τα_σουξέ_της_γειτονιάς

#μοναχός_σου_χόρευε_κι_όσο_θέλεις_πήδα

#και_στων_παιδιώνε_σας

Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

#walter_white 

#breaking_bad 

#i_was_alive

Μιμίδια...

...που αγάπησα. Μιμίδια που με εκφράζουν. Μιμίδια που με έκαναν και γέλασα. Μιμίδια που είναι σαν να με περιγράφουν. 

Ναι αγαπητό ημερολόγιο, θα σου αφήνω εδώ μιμίδια που πληρούν όλα τα παραπάνω. 

Θα κάνω συλλογή. Πώς άλλοι μαζεύουν γραμματόσημα; Ε, κάτι τέτοιο.

Γιατί θα τα αφήνω εδώ; 

Επειδή μπορώ. 

Και δεν κατάλαβα ημερολόγιο... Θα σου δώσω και αναφορά για το τι κάνω εδώ πέρα μέσα; 

Για συμμαζέψου λιγάκι... 

Ό,τι θέλω θα κάνω.

Μιμίδια λοιπόν...

#memes_vol_1

#για_να_περνά_η_ώρα

#θα_σας_ειδοποιήσουμε

I'm blue ue ue ue ue doo be doo be doo be doo...

...ή αλλιώς, άσμα για να καλοπιάσω τον Οκτώβριο.

   

#οκτώβρη_και_δεν_έσπειρες_σιτάρι_λίγο_θα_'χεις 

#οκτώβρης_βροχερός_ο_χρόνος_καρπερός 

#pour_passer_le_temps

Χθες...

...κατά τις 2 το ξημέρωμα, με τον παιδικό μου φίλο τον Αλκιβιάδη (που επιμένει να συστήνεται ως κόρη ναυάρχου), είχαμε μια από αυτές τις βραδιές που τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα. 

Συζητούσαμε, πίνοντας μαστιχόνερα, για Καμύ και Κίρκεγκορ, με μια ένταση που θα ζήλευε ακόμα και η Σίρλεϊ Βαλένταϊν. 

Και ενώ το κλίμα ήταν βαρύ, βαθιά μέσα μας ξέραμε κι οι δυο μας ότι η πραγματική αλήθεια είναι πολύ πιο απλή. 

Το πράγμα χάλασε όταν ο Διονυσίου πήγε να την πει στον Ρασούλη. 

Και αυτό, αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι κάτι που ο Αλκιβιάδης κι εγώ το καταλαβαίνουμε απόλυτα. 

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, αυτά για τον Perry Como κι ότι όλα τα πράγματα χάλασαν όταν τραγούδησε την Glendora είναι μεγάλες μπούρδες... 

Τι να σου κάνει η "Glendora", όταν η ζωή είναι ένας διαρκής διάλογος μεταξύ του Ρασούλη... 

   

και του Διονυσίου...

Τελικά η βραδιά έκλεισε συμφωνώντας αμφότεροι στο ότι το θέμα είναι να μπορείς να βλέπεις το παράλογο ακόμα και εκεί που όλα μοιάζουν χαμένα. 

Και ο Αλκιβιάδης κι εγώ το ξέρουμε πολύ καλά αυτό... 

#οι_μάγκες_δεν_υπάρχουν_πια 

#ποιος_το_είπε_για_τους_μάγκες_πως_χαθήκανε 

#άκου_πτώμα_να_μαθαίνεις

Τώρα τελευταία...

...οι μέρες μου περνούν όμορφα, ήσυχα, απλά, χαριτωμένα και χωρίς πολλά απρόοπτα. 

Μόλις είχα συνέλθει από το ταρακούνημα του σεισμού, έσκασαν κάτι ηλίθια κρατικοκτηματολογικοεφοριακά γραφειοκρατικά, που θα τραβήξουν σε βάθος χρόνου και που με άγχωσαν, αλλά πιστεύω να μην επηρεάσουν την υγεία μου, ψυχική και σωματική (εδώ γελάει και το πληκτρολόγιο). 

Εν τω μεταξύ μου έσπασαν δύο δόντια, οριζοντίως των ούλων, πράγμα που σημαίνει ότι οσονούπω ξεκινάω πάρε-δώσε με την οδοντίατρο, αλλά εντάξει, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. 

Κατόπιν παρουσιάστηκαν τρεις δοθιήνες στον χειρουργημένο-ακτινοβολημένο μαστό (δηλαδή σε όσο έχει απομείνει από δαύτον) και κατόπιν συστάσεως του χειρουργού μαστολόγου, πήγα στο γνωστό ευάερο και ευήλιο νοσοκομείο που γιατροπορεύομαι παιδιόθεν, για να αφαιρέσει τις φωλίτσες τους. 

Πέρασα πάρα πολύ ωραία κατά τη διάρκεια της μικροεπέμβασης. 

Ο γιατρός έκοψε με το νυστέρι, αφαίρεσε κάτι που δεν έβλεπα, έσκαψε με ένα εργαλείο, μετά έκαψε με ένα άλλο, μετά έραψε τη μια τομή σταυροβελονιά, τη δεύτερη κομπλέν και την τρίτη ψαροκόκαλο. 

Όσο έκανε αυτές τις δουλειές, ακούγαμε Rebel 105.2 που παίζει κλασσικό Rock και τραγουδούσαμε αμφότεροι. 

Έφυγα γεμάτη ράμματα, αλλά σε μεγάλα κέφια. 

Πονάω ακόμα, καθώς τα ακτινοβολημένα την καθυστερούν την επούλωση και περιμένω να περάσει το εικοσαήμερο, να πάω να μου κόψει τα ράμματα. Η βιοψία θα βγει στις αρχές του Οκτωβρίου, αλλά δεν ανησυχώ γι αυτήν. 

Τι άλλο; 

Α ναι… 

Προχθές είδα δύο μιμίδια που με έκαναν και γέλασα. 

Αυτό… 

και αυτό.

 

Επίσης είδα και δύο τσαλαπετεινούς νοτίων προαστίων και αυτοί πόζαραν για να τους φωτογραφίσω.

 

Αλλά το πιο σημαντικό από όλα τα παραπάνω είναι ότι έφτασα και πέρασα την πίστα 17.000 στο Candy Crush! 

Έτσι όμορφα, ήσυχα, απλά, χαριτωμένα και χωρίς πολλά απρόοπτα, κύλησαν οι τελευταίες μέρες...

#έχω_ράμματα_για_τη_γούνα_σου

#τα_πρόσφατα_νέα_του_σεπτέμβρη

#όλα_καλά_όλα_ανθηρά

Υπάρχουν μέρες...

...που κάποιοι άνθρωποι σε απογοητεύουν. Και υπάρχουν μέρες που κάποιοι άλλοι σου φέρνουν λουκούμια Γκουντέλου από τα Χανιά.

Και όπως γνωρίζεις, αγαπητό μου ημερολόγιο, αυτά τα λουκούμια δεν είναι απλώς γλυκίσματα. 

Είναι η επιτομή της γεύσης, η απόδειξη πως η τελειότητα υπάρχει. 

Βέβαια είναι σπάνια και εφήμερη (η τελειότητα), αλλά και πάλι... 

Μία γεύση τόσο ξεχωριστή, που δικαιολογεί τα ταξίδια, τη φιλία, ίσως ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. 

Πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι τα καλύτερα του πλανήτη, πλην όμως δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού εκτός από τον νομό Χανίων. 

Ευχαριστώ πολύ τον Σήφη και τη Σοφία. Διότι δεν έδειξαν απλώς ευγένεια. Έδειξαν κατανόηση. 

Κατανόηση για το τι είναι πραγματικά σημαντικό σε αυτόν τον κόσμο! 

I ♥ Sifis & Sofia 

ΥΓ. Πέρυσι είχε προμηθευτεί τα εν λόγω λουκούμια, για να μου τα φέρει, η Πελαγία, μια γλυκιά, αλλά λιχούδω ψυχή. Όμως την έπιασε μια λιγούρα κατά την επιστροφή της με το καράβι και τα έφαγε όλα.

Μα δεν πειράζει, χαλάλι της!

#μην_τάξεις_σε_άγιο_κερί_και_στην_αρτίστα_λουκούμι

#ένα_λουκούμι_την_ημέρα_τον_ψυχίατρο_τον_κάνει_πέρα

#ποστ_κατά_του_άγχους

Από...

...extreme sports σήμερα, κατάφερα και ρύθμισα την ώρα στο ρολόι του αυτοκινήτου (στην καλοκαιρινή ώρα), μετά από έναν τιτανοτεράστιο αγώνα με αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα, συμβουλευόμενη ένα ξεχασμένο στο ντουλαπάκι εγχειρίδιο χρήσης (manual στην καθομιλουμένη), το οποίο να σημειωθεί ότι είναι σε μια γλώσσα που μάλλον δεν υφίσταται πλέον. 

Vivere pericolosamente! 

Τώρα θα μου πεις ότι όπου να 'ναι, νομίζω προς το τέλος Οκτωβρίου, η ώρα θα αλλάξει και πάλι, αλλά τέλος πάντων...

#το_επίτευγμα_της_ημέρας

#δουλειά_δεν_ είχαμε_δουλειά_βρήκαμε

#όσα_φέρνει_η_ώρα_δεν_τα_φέρνει_ο_χρόνος_όλος

Καθώς έβγαινα...

...για άλλη μια φορά στην κανονική μου ώρα από τον ανελκυστήρα, σκεφτόμουν πως η ζωή μου, με τις μέρες της που γίνονται όλο και πιο όμοιες στις λεπτομέρειές τους, μοιάζει μ’ εκείνες τις τιμωρίες που επιβάλλονται στους μαθητές ανάλογα με το σφάλμα τους, να γράψουν δέκα, εκατό ή και περισσότερες φορές την ίδια φράση, που τουλάχιστον εξαιτίας των πολλών επαναλήψεων γίνεται παράλογη. 

Μόνο που στη δική μου περίπτωση πρόκειται για μια τιμωρία που λέει "Όσες φορές αντέξεις". 

ΥΓ. Αααα, και πού είσαι αγαπητό ημερολόγιο; Για να μην ψάχνεσαι, να σου πω ότι το παραπάνω δεν το έχω γράψει εγώ, αλλά αποδίδεται στον Φραντς Κάφκα, από το βιβλίο "Ημερολόγια Β' 1914-1923", Εκδόσεις Εξάντας. Απλώς το κείμενο τυχαίνει να με εκφράζει, καθώς αυτό τον καιρό ζω σε ένα καφκικό περιβάλλον, με ατελείωτες γραφειοκρατικές διαδικασίες χωρίς νόημα και διέξοδο, με υπερβολικό άγχος και νιώθω ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση. 

Με μια λέξη: Εφιάλτης.

Meanwhile, όταν το υστερόγραφο είναι μεγαλύτερο του βασικού κειμένου, τότε έχω χαρά μεγάλη.  

(Τελική μέτρηση λέξεων, πριν από αυτή την παρένθεση, διότι διαφορετικά δεν θα τελειώσω ποτέ: Κείμενο-79 λέξεις. Υστερόγραφο-90 λέξεις. Τέλεια!)

#κάφκα_και_ξερό_ψωμί

#σαββατιάτικοι_προβληματισμοί

#για_το_ζάλογγο_πάω_καλά;

Καλή...

... σχολική χρονιά σε δασκάλους, καθηγητές και μαθητές!

#breaking_bad

#yeah_mr_white_yeah_science

#i'm_not_in_the_meth_business_i'm_in_the_empire_business

Μισό λεπτό...

...να πάρω το γαμόχαπο (συγγνώμη, τον αναστολέα αρωματάσης ήθελα να γράψω) και να σου πω τα νέα. 

Σε λίγο, αγαπητό μου ημερολόγιο, θα ψήσω ένα μεγάλο μπιφτέκι και θα το συνοδεύσω με μια χρωματιστή σαλάτα. Το μπιφτέκι είναι μονόδρομος για το σημερινό γεύμα. 

Γιατί; θα με ρωτήσεις. Και θα σου απαντήσω: 

Χθες τη νύχτα έγινε σεισμός. Δυνατός. Ρίχτερ 5,2 σου λέει... 

Το σπίτι πήγαινε πέρα-δώθε για πολλά δευτερόλεπτα ή, τουλάχιστον, έτσι μου φάνηκε εμένα. 

Ήταν λες και πέρναγα από Κάβο Ντόρο, πηγαίνοντας Μυτιλήνη με τον Θεόφιλο της ΑΝΕΛ. 

Τρόμαξα όσο δεν φαντάζεσαι. 

Πήρα τον σκύλο αγκαλιά, ο οποίος σκύλος είναι κάπως ηλίθιος και δεν καταλαβαίνει από σεισμούς, μπήκαμε στη ντουλάπα, ανάμεσα στα κρεμασμένα ρούχα και περίμενα να σταματήσει το κούνημα. Μόλις ησύχασαν τα πράγματα, βγήκα από τη ντουλάπα, άφησα τον σκύλο στο κρεβάτι μου, και πήγα στην κουζίνα να πιώ λίγο νερό. 

Εν τω μεταξύ νύσταζα πολύ και ήθελα να κοιμηθώ. Αλλά φοβόμουν μήπως κάνει μεγαλύτερο σεισμό και μήπως πέσει το σπίτι. Και αμέσως αναρωτήθηκα αν πέσει το σπίτι και με καταπλακώσουν τα μπάζα, πώς θα με βρουν οι διασώστες, σε περίπτωση που δεν τα έχω τινάξει από τον τρόμο; 

Οπότε έβγαλα ένα μεγάλο μπιφτέκι από την κατάψυξη, το έβαλα σε ένα πιάτο, το τοποθέτησα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι, ούτως ώστε να μυρίσουν το μπιφτέκι τα σκυλιά, που είθισται να έχουν μαζί τους οι διασώστες και έτσι να με βρουν μέσα στα μπάζα και να με σώσουν. 

Το μεγάλο μπιφτέκι, κατά τη διάρκεια της νύχτας ξεπάγωσε, οπότε, ναι, είναι μονόδρομος το σημερινό μενού. 

ΥΓ. Να σημειωθεί ότι φόρεσα και την καλή μου νυχτικιά, αυτή την άσπρη με τα κίτρινα πουά και τα παπάκια, μην είμαι και σαν λέτσος όταν με βρούνε. Άλλωστε, ξέρεις εσύ, για ένα στυλ ζούμε!

#shake_shake_shake_shake_shake_it_mi_amor

#μετασεισμικό_ποστ

#παπάκι_πάει_στην_ποταμιά

Η παράσταση...

...δεν είχε τέλος, η επίδειξη ατέρμονη, το θέαμα εξωφρενικό. 

Και ενώ όλοι έτρωγαν τον σανό τους με την ηρεμία που αρμόζει σε ζώα αγροκτήματος, εγώ καθόμουν στην άκρη, σαν να ήμουν από άλλη εποχή. Την εποχή του βωβού για παράδειγμα.  

Μα τόση αφέλεια, τόση ευπιστία, τόση έλλειψη κριτικής σκέψης... 

Κοίταζα τα πρόσωπά τους, που έλαμπαν από αυτοπεποίθηση, καθώς κατάπιναν αμάσητα τα εύκολα ψέματα, τα ρηχά συνθήματα και τις κούφιες σοφίες, πιστεύοντας ότι έτσι χορταίνουν. 

Είναι σαν να παρακολουθείς ένα σπίτι να χτίζεται πάνω σε άμμο, ενώ ο κόσμος χειροκροτεί τον αρχιτέκτονα. 

Εγώ πάλι, είχα μια άλλη οπτική. Έβλεπα το κτίριο να λικνίζεται, άκουγα την άμμο που γλιστρούσε, καταλάβαινα την επερχόμενη κατάρρευση. 

Και κάπου εκεί ένιωσα την ανάγκη να παρέμβω: "Για τους φίλους που άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους, να ενημερώσω πως ο σανός αποτελεί ένα άκρως εύφλεκτο υλικό". 

Βλέπεις, κάποια στιγμή η ζέστη γίνεται αφόρητη. Το ψέμα φουντώνει και ο αέρας γεμίζει με στάχτη. 

Κι εγώ θα είμαι εκεί, με ένα ποτήρι γεμάτο με σόδα στο χέρι, παρακολουθώντας το φινάλε.

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

...κοίτα να δεις πώς έχει το πράγμα. 

Εσύ, που είσαι της βαριάς κουλτούρας, της βαθιάς ενδοσκόπησης και του ατελείωτου προβληματισμού, άμα θες πήγαινε στο Θέατρο του Λυκαβηττού να δεις τον Υπηρέτη δύο Αφεντάδων του Γκολντόνι. 

Εγώ σήμερα θα πάω αλλού. 

Δεν θέλω να σε πικράνω, αγαπητό ημερολόγιο, αλλά ο Γκολντόνι είναι για αρχάριους. 

Η πραγματική commedia dell'arte παίζεται με νταούλια και κλαρίνα. 

Εσύ θα χειροκροτήσεις ένα καλογραμμένο έργο. 

Εγώ θα παρακολουθήσω το πιο απρόβλεπτο σενάριο και θα το κάνω με την απαραίτητη σοβαρότητα. 

Διότι μπορεί να είμαι αρτίστα, αλλά δεν είμαι μόνο της τέχνης, είμαι και της ζωής.

 

#γιορτή_του_τράγου 

#γεια_σου_κοτρώτσο_με_το_κλαρίνο_σου 

#είμαι_για_τα_πανηγύρια

Τα μεγάλα...

...καλοκαίρια σαλπάρισαν σήμερα με ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι που έρχεται από το 1964. 

Επιτέλους! 

Βέβαια ξέρω μερικούς που κλαίνε με μαύρο δάκρυ που έρχεται το φθινόπωρο. 

Εγώ; Χορεύω. 

Το "Summer is Over" από την Dusty Springfield είναι ο προσωπικός μου ύμνος. 

Γιατί, αγαπητό μου ημερολόγιο, ας είμαστε ρεαλιστές, ποιος λογικός άνθρωπος αντέχει τόσους μήνες με τους καύσωνες, τις σαγιονάρες, τις εσπαντρίγιες, το ice tea, αυτή την ύβρη των αναψυκτικών, να ρέει άφθονο και τα κουνούπια; 

Το καλοκαίρι είναι σαν ένας αποτυχημένος έρωτας. Στην αρχή σε παρασύρει με τα ωραία του, αλλά στο τέλος σε αφήνει με μαύρισμα που ξεφλουδίζει και με έναν τεράστιο, λόγω του κλιματιστικού, λογαριασμό του ρεύματος να περιμένει να τον πληρώσεις.

 

Τώρα πια, εσύ κι εγώ αγαπημένο μου ημερολόγιο, μπορούμε να επιστρέψουμε στη δική μας, κανονική ζωή. 

Με τον γκρίζο ουρανό, τις ταινίες με υπότιτλους, τα πουλόβερ, και τον ζεστό μας καφέ στον καναπέ, μέσα στο σπίτι μας. 

Ναι, μέσα στο σπίτι, γιατί στην τελική, η αλήθεια που βρίσκεται εκεί έξω, δεν είναι καθόλου ηλιόλουστη.

 

#φθινοπωρινά_σουξέ
#συλλογισμοί_της_δευτέρας

#καλοπιάνοντας_τον_σεπτέμβριο