"Λέγε...

 

...με Ισμαήλ. Πριν από μερικά χρόνια - δεν έχει σημασία πόσα ακριβώς - έχοντας λίγα ή καθόλου χρήματα στο πουγκί μου και τίποτα ιδιαίτερο που να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα και να δω το υδάτινο μέρος του κόσμου. 

Είναι ένας τρόπος που έχω να διώχνω το σπλήνιασμα και να ρυθμίζω το κυκλοφορικό. 

Όταν πιάνω τον εαυτό μου να στραβώνει το στόμα, όταν μες στην ψυχή μου είναι Νοέμβρης υγρός, που ψιλοβρέχει, όταν πιάνω τον εαυτό μου να σταματάει άθελα μπρος σε φερετροπωλεία και να γίνεται ουραγός κάθε κηδείας που συναντώ και, ειδικά, όταν οι υποχονδρίες μου με κυβερνούν τόσο, που χρειάζεται ένας δυνατός ηθικός φραγμός να με εμποδίσει να βγω επίτηδες στο δρόμο και μεθοδικά να ρίξω χάμω τα καπέλα του κόσμου, τότε θεωρώ πως ήρθε πια η ώρα να μπαρκάρω, όσο πιο γρήγορα μπορώ. 

Είναι το δικό μου υποκατάστατο του πιστολιού και της σφαίρας. 

Με μια φιλοσοφική χειρονομία όλο μεγαλοπρέπεια, ο Κάτων ρίχνεται πάνω στο σπαθί του εγώ παίρνω ήσυχα το πλοίο. Δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό σ' αυτό. 

Αν το ήξεραν έφτανε όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, με τον τρόπο τους, αργά ή γρήγορα, θα έτρεφαν πάνω-κάτω τα ίδια αισθήματα με μένα για τον ωκεανό". [...] 

Μόμπι Ντικ 

Melville Herman

 

#κόμικ_κατά_του_άγχους

#τζάμπα_πήγαν_οι_ενδοσκοπήσεις 

#μην_τάξεις_σε_άγιο_κερί_και_στην_αρτίστα_κόμικ