Τα παλιά χρόνια...

...όταν έμενα και πάλι εδώ στας εξοχάς, η πανίδα της περιοχής ήταν χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σχεδόν ακίνδυνη. 

Τώρα, μέσα σε 15 χρόνια, έχουν αλλάξει κάπως τα πράγματα. 

Παλιά είχαμε μύγες, κουνούπια, μέλισσες και σφήκες, αράχνες διαφόρων ειδών και ποιοτήτων και όλο και κάποιο ποντικάκι έκανε την εμφάνισή του στην αποθήκη της συννυφάδας. 

Είχαμε τζιτζίκια το πρωί και τριζόνια το βράδυ. 

Σπουργίτια, περαστικά χελιδόνια, μια κουκουβάγια που ερχόταν στο μπαλκόνι για κουτσομπολιό και ένα γκιώνη να λέει τον πόνο του μέχρι το πρωί. 

Τα καλοκαίρια είχαμε νυχτερίδες να πετούν τριγύρω, τα φθινόπωρα είχαμε ψαλίδες και τους χειμώνες κάτι κυλινδρικά σκουλικάκια, που οι ντόπιοι τα λένε βρωμούσες, διότι αν κατά λάθος τα πατήσεις, βρωμάει ο τόπος σαν κακάκια μωρού που του έχεις βάλει στο μπιμπερό τσίλι. 

Είχαμε και σκυλιά δεσποζόμενα. Γατιά δεν είχαμε, γιατί τα έδιωχναν τα σκυλιά. 

Μέχρι εκεί έφτανε η πανίδα της περιοχής τότε. Τώρα πια έχουν αλλάξει τα πράγματα. 

Κουκουβάγια δεν υπάρχει, ούτε γκιώνης. Δυστυχώς, διότι έκανα καλή παρέα και με τα δύο είδη. 

Παραμένουν τα τζιτζίκια και τα τριζόνια και οι νυχτερίδες παρουσιάζουν μια αυξητική τάση. 

Λιγόστεψαν τα σπουργίτια, χελιδόνια έχω δει μόνο τρία, αλλά έχουμε κοράκια, δεκαοχτούρες, καρακάξες, ένα γεράκι και έναν αετό. 

Επίσης προχθές είδα και έναν τσαλαπετεινό. Πανέμορφος ήταν. 

Οι αράχνες μειώθηκαν κι αυτές, αλλά έχουμε πολλές σκολόπεντρες. 

Υπάρχουν και άφθονα σαμιαμίδια, τα οποία τα βρίσκω πολύ συμπαθητικά. Ένα εξ αυτών μετά της συζύγου και του τέκνου τους κατοικούν μόνιμα στη βεράντα μας. Ο Σήφης (της γνωστής οικογενείας) τα έχει συνηθίσει και δεν τα πειράζει. 

Έχουμε πλέον και φίδια, που ενίοτε μπαίνουν στην αυλή της συννυφάδας και έχουμε και κάτι μεταλλαγμένα αγριογούρουνα, που τα άφησαν (μαζί με τα φίδια) οι οικολόγοι, σου λέει. 

Κατάφερα και φωτογράφησα ένα αγριογούρουνο. Κοίτα προσεκτικά εκεί που δείχνει το βελάκι στην κάτωθι φωτογραφία. 

Επίσης οι οικολόγοι άφησαν και ένα λίγκα, ο οποίος φοράει κολάρο με τσιπάκι, για να τον παρακολουθούν ή κάτι τέτοιο. 

Και τσακάλια. Έχουμε πολλά τσακάλια. Που ουρλιάζουν τη νύχτα. Όλα μαζί. Κάθε νύχτα. 

Και έχουμε και μία αλεπού. Που γλυκοκοιτάζει τις πέντε κότες της συννυφάδας. 

Ναι, η συννυφάδα έχει πέντε κότες, εκ των οποίων η μία όλο "Ωωωωωωωχ" και "Ωωωωωωωχ" κάνει. Νομίζω ότι μια την πονάει η μέση της, μια το ισχίο της και μια το γόνατό της. Πολύ φίλη μου αυτή η κότα. Έχουμε τις ίδιες παθήσεις. Αυτήν, εκτός από την αλεπού που την γλυκοκοιτάζει, την αγριοκοιτάζει η συννυφάδα και όλο της λέει "Με αυτή τη γκρίνια, δεν το βλέπω να σε αφήνω ζωντανή για πολύ ακόμα, ετοιμάσου να σε μαγειρέψω". 

Από όλα τα παραπάνω, φοβάμαι τις σκολόπεντρες, διότι έχουν δηλητήριο. 

Κατά τα λοιπά, τα άλλα είδη (μέλισσες, σφήκες, μύγες, κουνούπια) παραμένουν ως είχαν. 

Και, φυσικά, ακόμα στερούμαστε την παρουσία γατιών, διότι έχουμε όλοι δεσποζόμενα σκυλιά, που διώχνουν τα γατιά. Ακόμα και ο Σήφης (της γνωστής οικογενείας), αυτό το πετ των δύο κιλών, με τη δισύλλαβη ονομασία ράτσας, ακόμα κι αυτός διώχνει τα γατιά...