Κάτι λέγαμε...

 

...προχθές με έναν φίλο μου στο τηλέφωνο, για τον Νίκο τον Καρούζο, τον Ναυπλιώτη ποιητή και μου ήρθε στο μυαλό ένα απόσπασμα από μια ιστορία-περιστατικό που είχα διαβάσει κάπου, κάποτε, δεν θυμάμαι πού, αλλά το έχω, με κάποιο ακατανόητο τρόπο, αποστηθίσει. 

Το παραθέτω: 

Κάποιος που έψαχνε για τη λέξη των λέξεων, τη λέξη που περιέχει τα πάντα και που μέσα της το σύμπαν ολόκληρο αιωρείται σαν κρεμαστός κήπος, εν ολίγοις τη Λέξη που ψάχνει κάθε ποιητής, συνάντησε ένα βράδυ στην ταβέρνα του Ντόλου τον Νίκο Καρούζο κι αφού ήπιαν μερικά ποτήρια και ήρθαν στο κέφι, του λέει σε έναν τόνο ξαφνικά επιτακτικό: 

"Ή μου αποκαλύπτεις τη Λέξη ή κόβω το κάπνισμα εδώ επί τόπου. Διάλεξε!". 

Ο Καρούζος, μοιραίως, βρέθηκε σε δύσκολη θέση. 

Τότε, για να τον ξεφορτωθεί κι αφού προσποιήθηκε ένα σύντομο δισταγμό, σκύβει και του λέει στ’ αυτί ψιθυριστά: 

"Η Λέξη είναι Κυριελέησον... Και τώρα δίνε του". 

Όπερ και εγένετο. 

Έχει γούστο τελικά να είναι αυτή η Λέξη...