...του περασμένου αιώνα είχα πάει στο κέντρο της Αθήνας για χάζι και ζεστή σοκολάτα από το Café De Pari, που ήταν τότε στην ανηφόρα της οδού Σίνα, τώρα μάλλον δεν υπάρχει πια.
Δεν είχα διάθεση να καθίσω στο καφέ κι έτσι πήρα το ρόφημα και περπάτησα λίγο πιο πάνω.
Βρέθηκα μπροστά σε ένα τόσο δα μικρό βιβλιοπωλείο και σκέφτηκα "Εδώ είμαστε".
Κατέβηκα τα τρία σκαλάκια και μπήκα μέσα και περιεργάστηκα τον χώρο.
Είχε έναν αέρα κομψότητας, όπως και η ιδιοκτήτριά του.
Διάλεξα δύο βιβλία που είχα σκοπό να διαβάσω και πιάσαμε την κουβέντα με την Τιτίνα. Έτσι την έλεγαν την ιδιοκτήτρια.
Ωραιότατη, γλυκύτατη και ευγενική.
Τόσο τη συμπάθησα, που πήρα μόνο το ένα βιβλίο από τα δύο, για να έχω την ευκαιρία να ξαναπάω και να τη δω ξανά και να κουβεντιάσω μαζί της και πάλι.
Κι έτσι άρχισαν οι συχνές επισκέψεις στο βιβλιοπωλείο και οι ατελείωτες συζητήσεις μας.
Κι όταν το βιβλιοπωλείο έκλεισε, δεν το κράτησε η Τιτίνα για πολύ καιρό, συνεχίσαμε αυτό που είχαμε ξεκινήσει, σε καφενεία στο Κέντρο της Αθήνας.
Και κάπως έτσι έγινε η "Τιτίνα μου"...
Ήλθε ο καιρός που έγινα οικονομική μετανάστρια και οι συζητήσεις μας συνεχίστηκαν τηλεφωνικώς.
Στο εξής απλώς θα την θυμάμαι με αγάπη, κρατώντας πάντα το le mois d’ Avril pas un fil από τον "Aντιπερισπασμό" και το ένα κι ένα κάνουν όσα θες (ξέρει εκείνη).
Αντίο Τιτίνα μου...
ΥΓ. Περισσότερα για την Τιτίνα Δανέλλη εδώ.
ΥΓ. 2 Είθε να είστε όλοι καλά.
:)
ΑπάντησηΔιαγραφή