Η ώρα...

...ήταν 19:18 όταν άκουσα από το τηλέφωνό μου τον χαρακτηριστικό ήχο "πρρλλλλπ" του εισερχόμενου μηνύματος. Ανοίγω και τι να δω; 

Το κάτωθι απειλητικό μήνυμα, απεσταλμένο από γνωστό κατάστημα ρούχων: 

Η αλήθεια είναι ότι σκιάχτηκα. 

Όχι για τη νέα κολεξιόν. Όχι.

Ούτε για τις απίστευτες προσφορές ή τα τελευταία καλοκαιρινά κομμάτια. 

Η νεραϊδόσκονη ήταν που με τρόμαξε. 

Ώρες είναι, σκέφτηκα, να πάω στο εν λόγω κατάστημα, για να πάρω μια μπλουζίτσα, ένα φορεματάκι, ένα ντε πιες βρε αδερφέ και να με ψεκάσουν με νεραϊδόσκονη! 

Να βγω από εκεί μέσα μαγεμένη και μετά να τρέχω στις σπηλιές και με τα μαλλιά ξέπλεκα να πηδάω από πέτρα σε πέτρα ωσάν αλλοπαρμένη και με το βλέμμα απλανές να απαγγέλλω "Πατέρα εγώ δεν έχω. Μητέρα δεν με γέννησε. Είμαι σαν τα πουρνάρια. Μητέρα έχω εγώ τη γη κι αδέλφια μου τα δέντρα. Ο πιο μικρούλης μου αδερφός είναι το χαμομήλι κι ο πρώτος κι ο καλύτερος το μαύρο κυπαρίσσι", σαν άλλη Αστέρω... 

Όχι. Να μένει το βύσσινο. 

Κάλλιο να ράβω τα φορέματά μου μόνη μου!