Και εκεί που λες...

...ότι δεν συμβαίνει τίποτα το ευχάριστο, τίποτα το ξεχωριστό και ότι όλα είναι ίδια, έρχεται ο ταχυδρόμος, σου παραδίδει έναν μεγάλο φάκελο και σε διαψεύδει!

Βλέπω από πού έχει σταλεί και τον ανοίγω πάραυτα, με μεγάλη λαχτάρα, αδιαφορώντας για τα κομμάτια του χαρτιού που έπεφταν στο πάτωμα.

Και κράτησα στα χέρια μου το "εύσαρκο κάτι σαν φως"!

Τη νέα ποιητική συλλογή της Βίκυς Δερμάνη, που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2018, από τις εκδόσεις ΑΩ. 

Και ανοίγω το βιβλίο και βλέπω την ιδιόχειρη αφιέρωση. 

Αλλά επειδή είναι πολύ προσωπική, δεν αφήνω να φανεί παρά μόνο η υπογραφή της Βίκυς. 

Το κλείνω και το ξανανοίγω σε μια τυχαία σελίδα και πέφτω επάνω της. 

Σε ποια; Στη Φεβρωνία. Όχι βέβαια στη συχωρεμένη θεία Φεβρωνία, αλλά σε αυτήν της Βίκυς της Δερμάνη, που ουδεμία σχέση έχει με την εκλιπούσα.

Αμέσως παίρνω τη Βίκυ τηλέφωνο και μετά από μία αρκετά μεγάλης χρονικής διάρκειας συνομιλία, όπως ήταν φυσικό, παράτησα τα πάντα για αργότερα και ξεκίνησα την ανάγνωση. 

Γιατί το βρίσκω απολύτως φυσιολογικό να προτιμά κάποιος να είναι με τη Μαρία, τον Γιώργο, την Άννα, τον Αντώνη, τη Ρενάτα και τη Φεβρωνία, παρά να φτιάχνει φάβα, με κίνδυνο μάλιστα να την κάψει. 

Κι ας έχουν όλοι αυτοί τα παράθυρα μισόκλειστα ή σφαλιστά. 

Γιατί παντού υπάρχουν παράθυρα. 

Σε όλα τα ποιήματα (σ.σ. που θα τολμούσα να τα χαρακτηρίσω ως ποιητικές πρόζες), εκτός από ένα, που θα πω πιο κάτω. 

Άλλωστε έπρεπε να κρατήσω το δικό μου εθιμοτυπικό. Να βρω αμέσως ποιο από όλα θα χρίσω ως το πιο αγαπημένο μου αυτής της συλλογής. Έτσι έχω κάνει με όλα τα βιβλία της Βίκυς. 

Και το βρήκα. 

Είναι Αυτή! 

Που κάποτε την έλεγαν Ηλέκτρα. 

Είναι Αυτή, που το ποίημα της δεν έχει παράθυρο. 

Και είναι τόσα, μα τόσα τα συναισθήματα που με μοναδικό τρόπο στα γεννά η ποίηση της Βίκυς. 

Και είναι κρίμα που δεν έχω την ευχέρεια να μετατρέπω τα συναισθήματά μου σε λέξεις για να τα περιγράψω. Ποτέ δεν το έχω καταφέρει. Ποτέ δεν έμαθα να το κάνω. 

Ευτυχώς όμως, βρήκα εδώ κάτι που έχει γραφτεί για το βιβλίο και που συμφωνώ με τα γραφόμενα και που μπορεί κανείς διαβάζοντάς το να πάρει μια ιδέα. 

Το μόνο που έχω να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Βίκυ. 

Όχι μόνο γιατί μου χάρισε την καινούργια της συλλογή, αλλά και επειδή είναι αυτή που είναι, επειδή γράφει όπως γράφει, επειδή είναι φίλη μου.