Όταν η αγαπητή μου...

...Ρένα Χριστοδούλου άφησε στο προηγούμενο ποστ το κάτωθι σχόλιο, 

αμέσως σκέφτηκα πως μια ομαδική εκδρομή θα ήταν ευχής έργον! 

Όμως μέχρι να την οργανώσουν - και βλέποντας την τιτανοτεράστια απήχηση που είχε η φετινή μου βασιλόπιτα - σκέφτηκα να παραθέσω τη συνταγή. 

Η οποία συνταγή δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο - είμαι σίγουρη ότι εκατομμύρια νοικοκυρές φτιάχνουν την ίδια - είναι πάρα πολύ απλή, πολύ κοινή, σαν ένα κέικ, δεν έχει μέσα της γκότζι μπέρια, παπάγιες ή άλλα εξωτικά φρούτα και ξηρούς καρπούς, ούτε έχει επικαλύψεις από ζαχαρόπαστες, λιωμένες σοκολάτες, φρόστινγκς και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλες αμερικανιές, αλλά την έχω σε μεγάλη υπόληψη, διότι ήταν αυτή που έφτιαχνε η νονά μου, ονόματι Χαρίκλεια, στης οποίας το σπίτι πηγαίναμε κάθε χρόνο την παραμονή της Πρωτοχρονιάς! 

Την αγαπώ αυτή τη συνταγή, όχι μόνο για την ευκολία της, αλλά και για το ότι η γεύση της και το άρωμά της με γυρνάνε στην παιδική μου ηλικία! 

Η νονά μου μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά η συνταγή της ζει και βασιλεύει ανάμεσά μας! 

Πάμε λοιπόν να δούμε την σαν κέικ, την πορτοκαλένια, την πτωχή πλην τίμια βασιλόπιτα της νονάς μου της Χαρίκλειας! Την χωρίς περιττά φτιασιδώματα. Που ταιριάζει απόλυτα με τον πρώτο πρωινό καφέ του καινούργιου χρόνου! 

Υλικά 

1 Lurpak (σ.σ. στο τετράδιό της η νονά μου έγραφε 1 πακέτο βούτυρο αγελάδος) 

1 πακετάκι αλεύρι Φαρίνα Γιώτης (σ.σ. αυτό στο κόκκινο χάρτινο σακουλάκι που φουσκώνει μόνο του) 

4 αβγά 

400 γραμ. ζάχαρη 

250 γραμ. γάλα 

2 βανίλιες 

Ξύσμα από 2 πορτοκάλια 

1 σφηνάκι κονιάκ 

Ζάχαρη άχνη για την επικάλυψη 

Σκόνη κακάο για τη χρονολογία 

Εκτέλεση 

Πετάω ανέμελα τα ασπράδια των αβγών σε ένα μπολ και τα χτυπάω αλύπητα, με ένα φουέ (σ.σ. λέγε με και αβγογδάρτη ή σύρμα), ώσπου να ομολογήσουν και να γίνουν μια πολύ σφιχτή μαρέγκα. 

Στη συνέχεια ρίχνω σε ένα άλλο μπολ το βούτυρο με τη ζάχαρη και τα χτυπάω κι αυτά χωρίς σταματημό, με το μίξερ χειρός, διότι δεν έχω άλλο, μέχρι να ομογενοποιηθούν και να γίνουν μια αφράτη κρέμα. 

Μετά πετάω στο μείγμα τους κρόκους των αβγών, έναν-έναν και συνεχίζω να χτυπάω χωρίς οίκτο, μέχρι τα υλικά να ζητήσουν έλεος. 

Κατόπιν προσθέτω το γάλα, το ξύσμα πορτοκαλιού και τις βανίλιες και τα χτυπάω ανελέητα όλα μαζί. Πάρτι! 

Ρίχνω και το αλεύρι και συνεχίζω το χτύπημα, αλλά πιο ελαφρά, σε αργή ταχύτητα. Γιαβάς-γιαβάς...

Τελειώνοντας πετάω μέσα τη μαρέγκα και την ανακατεύω με μια μαρίζ (σ.σ. λέγε με και σπάτουλα), πολύ απαλά κι ευγενικά, σαν να διπλώνω μια μεταξωτή μπλούζα από κάτω προς τα πάνω και την ενσωματώνω έτσι στο μείγμα. 

Παίρνω ένα ταψί μεσαίου μεγέθους (σ.σ. υποθέτω πως είναι μεσαίου μεγέθους το ταψί μου που έχει διάμετρο 32 εκατοστά), το λαδώνω, του στρώνω μια λαδόκολλα και ρίχνω μέσα της το μείγμα. 

Το πετάω στο φούρνο, που τον έχω προθερμάνει στους 180 βαθμούς, το αφήνω για μία ώρα ακριβώς κι από 'κει και πέρα, ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει. 

Μόλις καεί ψηθεί, βγάζω την πίτα από τον φούρνο και την αφήνω να κρυώσει. 

Την τουμπάρω στον ειδικό δίσκο που έχω γι αυτή την περίσταση και αφαιρώ προσεκτικά τη λαδόκολλα. 

Την πασπαλίζω με ζάχαρη άχνη και μετά τοποθετώ με ευλάβεια το στένσιλ με τη χρονολογία, το οποίο το έχω σχεδιάσει και κόψει μετά μεγάλης προσοχής και περισσής φροντίδας, ρίχνω στα κενά το κακάο και ύστερα με προσεκτικές κινήσεις το αφαιρώ. Το στένσιλ. 

Ύστερα υπολογίζω τα κομμάτια ανάλογα με αυτούς που περιμένω, από το κέντρο της χρονολογίας και πηγαίνοντας ανάποδα από τη φορά ενός αναλογικού ρολογιού μετράω: Του κόμματος, του σπιτιού, του στεφανιού-Ήρωα, της αρτίστας κ.λπ. και βάζω το φλουρί σε συγκεκριμένο σημείο, για να πέσει στο άτομο που έχω προαποφασίσει και το οποίο είναι αυτό που χρειάζεται την περισσότερη στήριξη και μια δόση ελπίδας για την καινούργια χρονιά, επειδή ο χρόνος που έφυγε του είχε πάει κατά διαόλου. Αυτό όμως είναι μυστικό και παρακαλώ έτσι να παραμείνει. 

Βάζω και δυο στολιδάκια (σ.σ. ναι, κάθε χρόνο τα ίδια), που δεν θυμάμαι ούτε από πότε τα έχω, ούτε από πού τα βρήκα, την τυλίγω περιμετρικά με κόκκινη κορδέλα και κάνω έναν εντυπωσιακό φιόγκο. Εφέτος δεν της έβαλα κορδέλα, γιατί δεν την έβρισκα. Την κορδέλα. 

Και έτοιμη η βασιλόπιτα! 

Καλή επιτυχία!

Tip: Απαραίτητη προϋπόθεση για την σίγουρη επιτυχία της βασιλόπιτας είναι να ακούμε το άσμα "If I Knew You Were Comin' I'd've Baked A Cake" είτε στην πρώτη εκτέλεση από την Eileen Barton

ή στην δεύτερη από τη Georgia Gibbs (σ.σ. προσωπικά την προτιμώ)!

  

ΠΡΟΣΟΧΗ: Οποιοδήποτε άλλο άσμα μπορεί να αποβεί μοιραίο για το γλύκισμα.

ΥΓ. Για τυχόν απορίες, ειδικά στο κομμάτι του καψίματος ψησίματος, μη διστάσετε να με ρωτήσετε στον χώρο των σχολίων κι εγώ ευχαρίστως θα σας απαντήσω!