Τελικά...

...πώς γλιτώνει κανείς την παράνοια; 

Εμείς, που λες, τα πολύ παλιά χρόνια, στέλναμε γράμματα. 

Εγώ ας πούμε, επειδή είχα και μία μητέρα (σ.σ. ακόμα την έχω δηλαδή, αλλά έχει στρώσει από τότε) που το απόρρητο της αλληλογραφίας δεν έπαιζε ούτε στον γνωσιακό, ούτε στον αξιακό της κώδικα, τα γράμματα από τον έρωτα στα χρόνια του Γυμνασίου τα έπαιρνα ποστ ρεστάντ. 

Τουτέστιν και για να εξηγήσω για τους νεώτερους, πήγαινα στο Ταχυδρομείο, έδειχνα ταυτότητα και μου έδιναν το γράμμα. 

Μετά έτρεχα στο άλσος, πίσω από το πατρικό μου, καθόμουν στο παγκάκι μου, διάβαζα  το γράμμα δυο-τρεις φορές, μετά το έκρυβα μέσα σε κάποιο βιβλίο και επέστρεφα χαρωπή στο σπίτι. 

Ούτε χεράκια (👍👎), ούτε διαβάστηκε (✅), ούτε οκέι (🆗), ούτε δεν έστειλε (💬), ούτε μονολεκτικές απαντήσεις (🆒), ούτε σιωπές (💭), ούτε με πόσες μιλάει τώρα(❓⚡). 

Με πόσες δηλαδή να μιλούσε αλληλογραφώντας; 

Και υπήρχε και μια νωχελικότητα στην επικοινωνία, δεν χρονομετρούσες τα δευτερόλεπτα. 

Άλλο πράγμα βρε παιδί μου… 

Κι έτσι κρατήσαμε μία απόσταση από την τρέλα. 

Ώσπου γίναμε κι εμείς χρήστες…