Υπάρχει μια εποχή...

...του χρόνου, που όλοι προσποιούμαστε πως αγαπάμε την αγάπη, την καλοσύνη και τις οικογενειακές στιγμές. Μια εποχή παγιδευμένη ανάμεσα σε λαμπιόνια, κουραμπιέδες και μελομακάρονα, όπου η ανθρωπότητα αποφασίζει ότι δεν υπομένει αρκετά δεινά και πρέπει να υποφέρει περισσότερο. 

Κάθε χρόνο, λοιπόν, αυτή την εποχή, συμβαίνει το εξής κοινωνικό φαινόμενο, που, κατά τη γνώμη μου, δεν θα έπρεπε να είναι νόμιμο: Μικρά ανθρώπινα ξωτικά, που πιστεύουν ότι η φασαρία είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων, ξεχύνονται στους δρόμους την παραμονή 24 Δεκεμβρίου, κρατώντας τριγωνάκια και έχοντας την παράξενη πεποίθηση ότι ο κόσμος θέλει να τα ακούσει (τα τριγωνάκια) πριν πιει καφέ. 

Ναι, μιλάω για τα κάλαντα. 

Για τα κάλαντα που ξεκινάνε αχάραγα. 

Για τα πιτσιρίκια που κυκλοφορούν με μεταλλικά τριγωνάκια και θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να χτυπάνε τις πόρτες στις 6 το πρωί. 

Δεν είναι ότι αντιπαθώ τα παιδιά. Απλώς αντιπαθώ τα τριγωνάκια τους και την αναρχική συμπεριφορά τους απέναντι στην ώρα του ύπνου μου. 

Θέλω να ξυπνήσω επειδή θέλω εγώ, όχι επειδή μια ορχήστρα νηπίων αποφάσισε ότι "ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά". 

Έχω ήδη αρκετούς λόγους για ψυχολογική φθορά, δεν χρειάζομαι και το πρωινό ξύπνημα. 

Και αρχίζει το ντιν-ντον του κουδουνιού. 

Με τον ντιν πιο έντονο, να σου τρυπάει τα αυτιά. 

Και το κουδούνι συνεχίζει. 

Ντιν-ντον, ντιν-ντον. Με ρυθμό σαν heart monitor, που σου λέει ότι μόλις έπαθες κολπική μαρμαρυγή. 

Χτυπούν το κουδούνι με λύσσα, λες και αν δεν ακουστεί το τρίγωνό τους μέχρι την Kuala Lumpur, θα ματαιωθούν τα Χριστούγεννα. 

Και μετά ακούγονται οι φωνούλες απ’ έξω: 

"Να τα πούμε;". 

Όχι, καλό μου. 

Να μην τα πείτε. 

Να τα κρατήσετε για τον εαυτό σας.  

Να τα πείτε από μέσα σας. 

Να τα βάλετε σε podcast. 

Να τα κρεμάσετε στο δέντρο. 

Να κάτσετε σπίτι σας να το επανεξετάσετε. 

Εμένα να με αφήσετε στην ησυχία μου. 

Το αποκορύφωμα στην όλη ιστορία; Η προσδοκία ότι θα ανοίξω την πόρτα και θα χαμογελάω. 

Παιδιά, αν ανοίξω την πόρτα πριν τις 9 το πρωί, να ξέρετε ότι είναι από καθαρή κοινωνική υποχρέωση και όχι από χαρά. 

Κι αν τους ανοίξεις, πιάνουν το τραγούδι. 

Και μετά το τραγούδι, υπάρχει το βλέμμα. 

Εκείνο το βλέμμα που λέει: "Τώρα πλήρωσέ μας!". 

Όχι αγάααααπες μου, μην περιμένετε το "κατιτίς" σας. Το κατιτίς που θα πάρετε από εμένα είναι η προτροπή "Να βρείτε κάποιον άλλον να του διαλύσετε την ψυχολογία". 

Sorry, αλλά όχι. Δεν πληρώνω λύτρα. 

Δεν θα μπω εγώ, κοτζάμ αρτίστα, σε διαπραγματεύσεις με λιλιπούτειους τρομοκράτες! 

Δεν θα πάρετε ούτε ένα cent. Άμα θέλετε λεφτά, ανοίξτε ένα shop στο www.etsy.com. Έτσι κάνουν όλοι. 

Και τέλος πάντων, δεν θα κάτσω ούτε να το συζητήσω, ούτε να κάνω PR management με παιδιά που μου χτυπούν το κουδούνι αξημέρωτα. 

Από την άλλη βέβαια, αν θέλουν ας έρθουν. 

Ας χτυπήσουν. 

Ας κάνουν τη φασαρία τους. 

Εγώ, όπως και να 'χει, θα είμαι βουτηγμένη στη μιζέρια μου και στην απέχθειά μου προς τα τριγωνάκια, περιμένοντας την ησυχία, που ίσως δεν αξίζω, αλλά όμως τη θέλω. 

Άντε και του χρόνου να ξυπνήσετε κάποιον άλλον. 

#όχι_να_μην_τα_πείτε 

#μας_τα_’παν_άλλοι

#οι_φωτογραφίες_μου