Καθώς έβγαινα...

...για άλλη μια φορά στην κανονική μου ώρα από τον ανελκυστήρα, σκεφτόμουν πως η ζωή μου, με τις μέρες της που γίνονται όλο και πιο όμοιες στις λεπτομέρειές τους, μοιάζει μ’ εκείνες τις τιμωρίες που επιβάλλονται στους μαθητές ανάλογα με το σφάλμα τους, να γράψουν δέκα, εκατό ή και περισσότερες φορές την ίδια φράση, που τουλάχιστον εξαιτίας των πολλών επαναλήψεων γίνεται παράλογη. 

Μόνο που στη δική μου περίπτωση πρόκειται για μια τιμωρία που λέει "Όσες φορές αντέξεις". 

ΥΓ. Αααα, και πού είσαι αγαπητό ημερολόγιο; Για να μην ψάχνεσαι, να σου πω ότι το παραπάνω δεν το έχω γράψει εγώ, αλλά αποδίδεται στον Φραντς Κάφκα, από το βιβλίο "Ημερολόγια Β' 1914-1923", Εκδόσεις Εξάντας. Απλώς το κείμενο τυχαίνει να με εκφράζει, καθώς αυτό τον καιρό ζω σε ένα καφκικό περιβάλλον, με ατελείωτες γραφειοκρατικές διαδικασίες χωρίς νόημα και διέξοδο, με υπερβολικό άγχος και νιώθω ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση. 

Με μια λέξη: Εφιάλτης.

Meanwhile, όταν το υστερόγραφο είναι μεγαλύτερο του βασικού κειμένου, τότε έχω χαρά μεγάλη.  

(Τελική μέτρηση λέξεων, πριν από αυτή την παρένθεση, διότι διαφορετικά δεν θα τελειώσω ποτέ: Κείμενο-79 λέξεις. Υστερόγραφο-90 λέξεις. Τέλεια!)

#κάφκα_και_ξερό_ψωμί

#σαββατιάτικοι_προβληματισμοί

#για_το_ζάλογγο_πάω_καλά;