Τα μεγάλα...

...καλοκαίρια σαλπάρισαν σήμερα με ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι που έρχεται από το 1964. 

Επιτέλους! 

Βέβαια ξέρω μερικούς που κλαίνε με μαύρο δάκρυ που έρχεται το φθινόπωρο. 

Εγώ; Χορεύω. 

Το "Summer is Over" από την Dusty Springfield είναι ο προσωπικός μου ύμνος. 

Γιατί, αγαπητό μου ημερολόγιο, ας είμαστε ρεαλιστές, ποιος λογικός άνθρωπος αντέχει τόσους μήνες με τους καύσωνες, τις σαγιονάρες, τις εσπαντρίγιες, το ice tea, αυτή την ύβρι των αναψυκτικών, να ρέει άφθονο και τα κουνούπια; 

Το καλοκαίρι είναι σαν ένας αποτυχημένος έρωτας. Στην αρχή σε παρασύρει με τα ωραία του, αλλά στο τέλος σε αφήνει με μαύρισμα που ξεφλουδίζει και με έναν τεράστιο, λόγω του κλιματιστικού, λογαριασμό του ρεύματος να περιμένει να τον πληρώσεις.

 

Τώρα πια, εσύ κι εγώ αγαπημένο μου ημερολόγιο, μπορούμε να επιστρέψουμε στη δική μας, κανονική ζωή. 

Με τον γκρίζο ουρανό, τις ταινίες με υπότιτλους, τα πουλόβερ, και τον ζεστό μας καφέ στον καναπέ, μέσα στο σπίτι μας. 

Ναι, μέσα στο σπίτι, γιατί στην τελική, η αλήθεια που βρίσκεται εκεί έξω, δεν είναι καθόλου ηλιόλουστη.

 

#φθινοπωρινά_σουξέ
#συλλογισμοί_της_δευτέρας

#καλοπιάνοντας_τον_σεπτέμβριο