Όχι, δεν...

...με πλάνεψε η ντόλτσε βίτα, αυτή που λεν ζωή γλυκιά και κάθε μέρα κατεβαίνω της κοινωνίας τα σκαλιά, που με τόση επιτυχία είχε τραγουδήσει ο Σπύρος ο Ζαγοραίος.

   

Με πλάνεψε όμως το ίνσταγκραμ. 

Γι' αυτό και έχω εξαφανιστεί. Θα μου πεις ήμουν ήδη εξαφανισμένη, αλλά η κατάσταση ήρθε και χειροτέρεψε. 

Και ζαλώνομαι, που λες, το Ξιαόμι ΡεντΜι 8, σμάρτφον τετραετίας (και βάλε), που έχει μια κάμερα της κακιάς ώρας (και βάλε) και παίρνω σβάρνα τα μονοπάτια, τις ραχούλες, τις παραλίες, τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια παραγωγής ελαιόλαδου (γνωστά και ως λιοτρίβια στην ευρύτερη περιοχή), κάτι γκρεμισμένα που έχει εδώ γύρω, προσπαθώ να πείσω γατιά και σκυλιά να μου ποζάρουν (δεν τα καταφέρνω και πολύ) και τραβάω, αβέρτα – κουβέρτα, φωτογραφίες. 

Μετά γυρίζω σπίτι, ξεδιαλέγω τις πιο καλές και ανεβάζω, συνήθως, δύο την ημέρα. 

Μία το πρωί και μία το βράδυ. Σαν να είναι αντιβίωση ένα πράμα. 

Οι φωτογραφίες μου είναι ως επί το πλείστον ασπρόμαυρες. Ενίοτε (σπανίως δηλαδή) και καμιά έγχρωμη, να έρθει να σπάσει η μαυρίλα. 

Αφού, λοιπόν, ανεβάσω την κάθε φωτογραφία, κάθομαι και περιμένω να μου κάμουν λάικ. Και χαίρομαι σαν ηλίθιο. Κάθε λάικ και μία χαρά. 

Επίσης κάνω και συλλογή από φόλοουερς. Και χαίρομαι όταν βλέπω να αυγατίζει αυτή η συλλογή. 

Τώρα, αν με ρωτάς τι είναι αυτό το κακό που με βρήκε, δεν ξέρω να σου απαντήσω. 

Με βρήκε και για όσο μου κρατήσει η χαρά θα το κάνω. 

Βέβαια, δεν είμαι σίγουρη για πόσο θα κρατήσει αυτό το σπορ, καθώς βαριέμαι απελπιστικά γρήγορα. 

Θα δείξει το πράγμα. 

Μέχρι να βαρεθώ όμως, εκεί θα βολοδέρνω! 

Σε φιλώ σταυρωτά και σπεύδω να ανεβάσω την επόμενη φωτογραφία!