...των λύκων που ακούγονταν προχθές κατά το μούχρωμα, από τον λόφο που βρίσκεται απέναντι δεξιά από το σπίτι που κατοικώ, ήταν η αφορμή να θυμηθώ τη δεσποινίδα Κοκκινοσκουφίτσα και την ιστορία της.
Όχι το γνωστό παραμύθι, αλλά μια εκδοχή του, που είχε γράψει ο Παύλος ο Μάτεσις, είχε βάλει τη μελωδία ο Νίκος ο Δανίκας και είχε αφηγηθεί ο Γιώργος ο Μαρίνος.
Η αφήγηση αυτή είχε συμπεριληφθεί στο άλμπουμ του τελευταίου "Ροζ Προκηρύξεις", μαζί με το εξίσου αγαπημένο μου άσμα "Σουμάδα στη Φεγγαράδα", αλλά γι' αυτό θα σου πω μιαν άλλη φορά.
Που λες, ήμουν φαν του καλλιτέχνη και πήγαινα κάθε χρόνο στη Μέδουσα, και πάντα μετά το τέλος της παράστασης τον επισκεπτόμουν στο καμαρίνι του και με υποδεχόταν φορώντας, συνήθως, το κατάλευκο μπουρνούζι του, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο και μια χαρά που πάλι έβλεπε τη μικρή του (ναι, τότε ήμουν ακόμα πολύ νεαρά) φανατική θαυμάστρια.
Καθόμασταν για λίγο, παρουσία και του συνθέτη, λέγαμε διάφορα, που δεν είναι της παρούσης και στο τέλος λέγαμε καληνύχτα, αφού κάναμε μια σφιχτή αγκαλιά. Ναι, τότε αγκαλιαζόμασταν οι άνθρωποι…
Συγκινούμαι πάντα, καθώς τα ενθυμούμαι όλα αυτά.
Μα ας μη μακρηγορώ κι ας περάσω στο δια ταύτα:
Η δεσποινίς Κοκκινοσκουφίτσα
H Kοκκινοσκουφίτσα,
χλωμή καρδίτσα
ορφανή και μόνη,
κρυώνει.
Της έχουν κλέψει το πανωφόρι
και στο ξεροβόρι κρυώνει
καθώς ο βοριάς τ’ αρνάκια παγώνει,
γενικώς…
Με θλιμμένα ματάκια
τρώει πουλάκια,
σαλιγκαράκια,
μανιταράκια ή και παιδάκια.
Όλο φυτοζωεί, ω άπονη ζωή,
δεν την παίζει δε κανείς!
Μην κλέψεις το παλτό της ορφανής.
Και θλιμμένη στο χιόνι
τον άγριο λύκο ανταμώνει
κι ο άγριος λύκος ουρλιάζει
και την πειράζει.
Η Kοκκινοσκουφίτσα νευριάζει,
τον λύκο αρπάζει και τον βιάζει.
Θλιμμένη και μόνη
τον λύκο σκοτώνει.
Θλιμμένη τον γδέρνει
τη γούνα του παίρνει
και φτιάχνει μανσόν και μαντό.
Κι έτσι πια δεν κρυώνει
και κάνει σκι μόνη,
στο χιόνι.
Τελικά ποτέ δεν λείπει ο λύκος, όμως το παραμύθι συνεχίζεται και στο τέλος όλα καλά.
Άλλωστε υπάρχουν πάντα τα τραγούδια.
#μπονέλι_ντι_στέφανο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.