Εκατοντάδες χιλιάδες...

...αναγνώστες του παρόντος ημερολογίου ιστολογίου και πιο συγκεκριμένα η Φις Άι και η Μάνια, αιτήθηκαν όπως τους επιδείξω τη μπλούζα που έραψα την προπερασμένη εβδομάδα. 

Και επειδή, όλως παραδόξως, έχω πάθει μια παροδική εξωστρέφεια και τυχαίνει να είμαι και στις καλές μου τις τελευταίες ημέρες, είπα να μην τους χαλάσω το χατίρι. 

Το ύφασμα της μπλούζας είναι μαύρο, αλλά μπορεί να δείχνει και κυπαρισσί στις φωτογραφίες, αφενός μεν επειδή το κινητό μου δεν έχει τα απαιτούμενα πίξελςςς ή δεν ξέρω κι εγώ πώς τα λένε αυτά που δεν έχει, αφετέρου δε επειδή ως φωτογράφος έχω αποτύχει παταγωδώς. 

Η δαντέλα που κοσμεί τη μπλούζα, είναι από παλαιό φόρεμα της μητέρας Θεοδοσίας, το οποίο βρισκόταν στη ντουλάπα της από το 1950 και μάλλον δεν είχε φορεθεί πέραν του 1955, διότι από εκεί και ύστερα δεν χωρούσε σε αυτό καμία από τις γυναίκες της οικογενείας, του στενού ή ακόμα και του ευρύτερου φιλικού περιβάλλοντος.
Όλες τους είχαν χοντρύνει.

Να σημειωθεί ότι και η δαντέλα είναι ακριβώς το ίδιο μαύρο με το ύφασμα της μπλούζας, αλλά τι να τα ξαναλέω, τα ξέρετε τα περί των πίξελςςς. 

Παραθέτω λοιπόν τις φωτογραφίες.

Στιγμιότυπο κατά τη διάρκεια του ραψίματος.

Η μπλούζα. Η μαύρη. 

Λεπτομέρεια της λαιμόκοψης-χαμόγελου. 

Δεν ξέρω αν αυτό που έχω φτιάξει λέγεται λαιμόκοψη ή χαμόγελο, 

οπότε πείτε το όπως εσείς θέλετε. 

Κοντινό πλάνο του μανικιού, στο τελείωμα. 

Κουφόπιετα-τσαχπινιά στο μπροστινό πλαϊνό της μπλούζας, 

στο τελείωμα. 

Και μετά έκαμα διάλειμμα για καφέ και τσιγάρο, ενώ στο χέρι μου κρατούσα ένα κομματάκι δαντέλας.
Και μου λέω "Αρτίστα, δεν φτιάχνεις και μια μπετονιέρα, μια μπουτονιέρα, μια μπουτουνιέρα ή όπως διάολο λέγεται, να έρθει να γίνει πιο σικ η μπλούζα;".
Και έφτιαξα. 

Η μπετονιέρα ή μπουτονιέρα ή μπουτουνιέρα, 

επάνω στη ταμπακιέρα. 

Η μπετονιέρα ή μπουτονιέρα ή μπουτουνιέρα, 

επάνω στη μπλούζα. 

Εν τω μεταξύ, δεν είχα τελειώσει καλά-καλά με τη μπλούζα, χτυπάει το κουδούνι και ήταν η νύφη μου, η οποία, δίνοντάς μου μια σακούλα από ηλεκτρολογικό εξοπλισμό, μου είπε "Έχω εδώ μέσα ένα παλιό κοτλέ παντελόνι. Μήπως μπορείς να μου φτιάξεις μια τσάντα;". 

Της είπα "Δεν έχω φτιάξει ποτέ ξανά τσάντα", μου είπε "Δεν πειράζει, πειραματίσου…" και αυτό έκανα.
Πήγα κι έψαξα στης Ρένας της Χριστοδούλου, στης Μίας, αλλά και στο Γιουτιούμπ.
Πήρα μια ιδέα από εδώ, μία από εκεί, μία από απέναντι και τελικά την έφτιαξα. 

Ιδού η τσάντα. 

Με το φυσικό φως μιας συννεφιασμένης ημέρας. 

Με φλας, την ίδια ημέρα. 

Και τώρα επειδή κουράστηκα με όλη αυτή την περιγραφή, την παράθεση και την επεξήγηση του φωτογραφικού υλικού, πάω να χαλαρώσω και να ξεκουραστώ στης Λενιώς. 

Τι πάει πει "Ποια είναι η Λενιώ;". 

Μία είναι η  Λενιώ και τη βρίσκουμε εδώ!