Στο μπαλκόνι...

...του σπιτιού που κατοικούμε έχουμε 7 γλάστρες, τις οποίες τις ποτίζει ο Ήρωας, κατόπιν ειδικής συμφωνίας που επετεύχθη, μετά από κόπους και ατράνταχτα εκ μέρους μου επιχειρήματα, κατά το έτος 1983, επειδή βαριέμαι τα ποτίσματα. 

Παραδόξως, όμως, τις προάλλες και ενώ είχα γεμίσει ένα ποτήρι τεραστίων διαστάσεων με νερό για να το πιω, αλλά μετά διαπίστωσα ότι δεν διψούσα και δεν ήθελα να το πιω, αποφάσισα να το ρίξω στον κάκτο, ο οποίος αγνοώ για ποιον λόγο, ήταν έτοιμος να ανθίσει και, τελικά, το έπραξε. 

Άσε που σ’ αυτή την πόλη δεν πετάμε αλόγιστα τα νερά, καθώς αυτό της βρύσης δεν πίνεται και αναγκαζόμαστε να αγοράζουμε εμφιαλωμένο. 

Παράλληλα είχα και μια διάθεση, πώς να την πω; Θεατράλε θα την πω και βγήκα στο μπαλκόνι για να ποτίσω το φυτό απαγγέλλοντας κάποιους στίχους από το άσμα "Είχα Τον Κήπο Της Εδέμ" που άδει ο Σωκράτης ο Μάλαμας. 

Μετά από αυτό το σκηνικό, διημείφθη ο κάτωθι διάλογος μεταξύ εμού και του Ήρωα, τον οποίο και παραθέτω, όχι ότι ήταν σημαντικός ή τάχα μου ιδιαίτερος, αλλά σήμερα είναι Πέμπτη και όφειλα να γράψω κάτι στο ημερολόγιο ιστολόγιο τούτο, διότι το έχω σε υπόληψη και θέλω να τηρώ το πρόγραμμά του, καθώς είμαι άνθρωπος του προγράμματος και σέβομαι και τους θεσμούς, πράγμα το οποίο είναι άσχετο με το θέμα μου, αλλά δεν παύει να είναι γεγονός. 

Οπότε ας τον πιάσω από την αρχή. Τον διάλογο. 

Αρτίστα του βωβού: Όσο νερό μ' αναλογεί το ρίχνω σε μια γλάστρα αχόρταγη, που με κοιτά μ' αναίδεια στα μάτια. 

Ήρωας: Σε ποια γλάστρα; 

Ατβ: Στον κάκτο. 

Ήρωας: Ναι, αλλά ποτίζεις με Μάλαμα; Έλεος! 

Ατβ: Είναι που νιώθω ρομαντική σήμερα. 

Ήρωας: Μη φοβάσαι, θα σου περάσει... 

Ατβ. Έννοια σου και δεν φοβάμαι, έχω την κυκλοθυμία μου εγώ! 

Αχ καλέ… Παραλίγο να το ξεχάσω... 

Ο κάκτος.