Ο, προ αμνημονεύτων...

...ετών, επιστήθιος φίλος μου Αλκιβιάδης, κόρη ναυάρχου (σ.σ. όπως ο ίδιος συστήνεται) και εξαίρετος άνθρωπος, ήλθε αιφνιδίως και χωρίς προειδοποίηση το Σάββατο που μας πέρασε, για μία ημέρα και μία νύχτα από την Αθήνα, διότι με είχε επιθυμήσει. 

Δοθείσης ευκαιρίας, αφήσαμε τον Ήρωα (το στεφάνι μου) να κάνει mother-in-law sitting και με πήγε για δείπνο στο ακριβότερο εστιατόριο της πόλης, το οποίο στεγάζεται σε ένα ιστορικό κτίριο του Τσίλλερ. 

Εκεί, εν μέσω αστικής χλιδής, παραπολιτικών ψιθύρων και ταρτάρ λαβρακιού με εσπεριδοειδή, γαρνιρισμένο με φέτες αυγοτάραχου, αναπολήσαμε τις παλιές καλές βραδιές, τότε που ζούσα στο πατρικό μου στας Αθήνας και που, ενίοτε, επισκεπτόμασταν κάποια πολιτιστικά κέντρα, από αυτά στα οποία εργάζονται αλλοδαπές απείρου κάλλους και κρατούν συντροφιά στους θαμώνες, ζητώντας τους να τις κεράσουν ποτό, υπό τον ήχο καψουροτράγουδων. 

"Κεράσει ποτάκι;" ρωτούσαν τα κορίτσια, ο Αλκιβιάδης κερνούσε, εγώ απαθανάτιζα τη σκηνή με την φωτογραφική μηχανή και ύστερα εκείνος, όταν επέστρεφε στο σπίτι του, άφηνε "κατά λάθος" να πέσουν οι φωτογραφίες μπροστά στον πατέρα του, ο οποίος χαιρόταν που ο απόγονός του είχε βγει ο άντρας ο σωστός, ο πρόστυχος. 

Σε όλη αυτή την ιστορία, είχαμε το δικό μας αστείο με τον Αλκιβιάδη. Κάθε φορά που βγαίναμε για δείπνο, μετά το επιδόρπιο παρίστανα μια Σβετλάνα και του έλεγα: "Κεράσει ποτάκι;". Και κέρναγε ποτό και γελάγαμε ενθυμούμενοι τα περασμένα.

Όμως, το Σάββατο, μετά λύπης μας διαπιστώσαμε, ότι η ερώτηση ναι μεν γίνεται ακόμα, αλλά έχει αλλάξει μια λέξη. 

Αντί για "κεράσει ποτάκι;", έχει γίνει πλέον "κεράσει Salospir;". 

Τι να πει κανείς; Δυστυχώς, όπως έγραφε και ο αείμνηστος Αττίκ "Τα καημένα τα νιάτα τι γρήγορα που περνούν... Σαν τραγούδι ερωτικό, σαν αστέρι διαβατικό κι όταν είναι φευγάτα, πίσω ποτέ δε γυρνούν, όπως δε γυρνά μια στιγμή στην πηγή το ποτάμι που τρέχει μ' ορμή"...