Αγαπημένο μου...

...ημερολόγιο ιστολόγιο...

Πάει καιρός που έχω να σε επισκεφτώ, αλλά οι θερμοκρασίες δεν μου το επέτρεπαν.

Ήθελα να έλθω στις 3 Σεπτέμβρη, ημέρα επετείου της ίδρυσης του παλιού Πα.Σο.Κ., του ορθόδοξου, αλλά το ανέβαλλα, καθώς το θερμόμετρο είχε φτάσει στο μη περαιτέρω για την εποχή.

Να, δες κι εσύ:

Ένυγουεη, το θέμα είναι ότι ήλθα τελικά σήμερα, που ο μήνας έχει εννιά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν σε ξέχασα τελείως.

Μικρό διάλειμμα με άσμα, δια να ξαλεγράρω.

Τι σου έλεγα;
Α ναι...
Μου έλειψες ιστολόγιο. Όχι πάρα πολύ, αρκετά όμως για να θέλω να σε επισκεφτώ και να σου πω τι έκανα το καλοκαίρι.

Όχι ότι συνέβη και τίποτα πολύ σπουδαίο, αν εξαιρέσεις την έλευση του κουμπάρου μου και του Δημοσθένη, μία εκπληκτική παράσταση που παρακολούθησα στην Επίδαυρο (θα σου πω γι αυτήν στην αμέσως επόμενη ανάρτησή μου), τον καφέ που ήπια στο σπίτι της Φλώρας και τα 4 θαλάσσια μπάνια που κατάφερα να κάνω.

Αν δεν ήταν τα παραπάνω, το μόνο που θα είχε ενδιαφέρον θα ήταν το γεγονός ότι η μητέρα Θεοδοσία, του Αγίου Φανουρίου ανήμερα μου ζήτησε να φτιάξω φανουρόπιτα με γκότζι μπέρι και ινδοκάρυδο. 

"Αν είναι δυνατόν... Αυτή τη φανουρόπιτα θέλουμε;" της είπα. 

Και η απάντηση που έλαβα ήταν: "Καλά, βάλε και ιπποφαες."!

Και μετά άρχισε να τραγουδάει "Της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο Παράδεισος, της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος"... 

Κατά τα λοιπά, αυτό τον καιρό με διακρίνει μια εσωστρέφεια και μια θλίψη ανεξήγητη, αλλά δεν ανησυχώ, διότι όπως λέει και ο Anton Gollwitzer, σε μια μελέτη, "Πιο θλιμμένος, αλλά πιο σοφός" (περισσότερα εδώ).
Φαντάζομαι δεν θα διαρκέσει αυτή η κατάσταση για πολύ ακόμα και σύντομα θα βγω και πάλι στις αγορές θα νιώσω καλύτερα και θα κάμω συχνότερες επισκέψεις εδώ πέρα μέσα και περιπάτους σε διάφορα βλογς.
Αυτά προς το παρόν.
Σι γιου σουν αγαπημένο μου ιστολόγιο...