Όταν τον...

...Σεπτέμβριο του 2018 ξεκίνησε να πονάει το αριστερό μου χέρι, είπα: "Θα περάσει".
Και συνέχισα τη ζωή μου. 

Τον Φεβρουάριο του 2019 και εφόσον η κατάσταση είχε χειροτερέψει, καθώς η δυσκαμψία ήταν μεγάλη και οι πόνοι ακόμα μεγαλύτεροι, αποφάσισα να πάω στον γιατρό. 

Εκείνος, αφού πρώτα με έβρισε που δεν πήγα αμέσως μόλις ξεκίνησαν οι ενοχλήσεις, με έστειλε για μια σειρά υπερήχων, ηλεκτρομυογραφημάτων και διαφόρων ακτινογραφιών και τελικά διέγνωσε ότι το αριστερό μου χέρι έχει ταυτοχρόνως έναν παγωμένο ώμο, μία τενοντίτιδα υπερακανθίου και μία επικονδυλίτιδα αγκώνα και γι αυτό και είναι όλο κουλό και πονάει από πάνω έως τον καρπό. 

Οι πόνοι συνεχίζονται ακάθεκτοι και η δυσκαμψία καλά κρατεί, παρά τα δύο σετ φυσιοθεραπειών που έκανα (σ.σ. μετά το Πάσχα θα ακολουθήσει και τρίτο σετ), τις ασκήσεις ενδυνάμωσης με λάστιχα και την κινησιοθεραπεία, τα οποία και επαναλαμβάνω καθημερινά. 

Ο δε γιατρός αισιοδοξεί ότι θα επέλθει η αποκατάσταση σε λιγότερο από δύο χρόνια. 

Εν τω μεταξύ, αυτή η ιστορία έχει επιπτώσεις σε όλους μας. 

Θα ξεκινήσω από εμένα, γιατί είμαι και πιο κοντά.
Οι πόνοι δυσκολεύουν την καθημερινότητά μου και δεν μπορώ να κάνω κάποιες κινήσεις ή εργασίες που στο παρελθόν φαίνονταν απλές.
Κυκλοφορώ με το μισό κεφάλι χτενισμένο και το άλλο μισό με κουπ άστα τα μαλλάκια σου ανακατωμένα, άστα ν’ ανεμίζουνε στη τρελή νοτιά, είμαι μονίμως στραβοντυμένη και δεν κοιμάμαι τώρα πια τα βράδια (σ.σ. Λίτσα Τ., το ζεϊμπέκικο που ζήτησες στο προηγούμενο ποστ, δικό σου) , όχι γιατί σβήνω στο ουίσκι τα δικά σου τα σημάδια, αλλά από τους πόνους, με αποτέλεσμα να νιώθω κουρασμένη όλη την ημέρα κ.λπ. κ.λπ. 

Και γενικά είναι πολλά αυτά που δεν μπορώ να κάνω, που δεν θα τα πω, γιατί τι να πρωτοπώ; 

Ο Ήρωας κοντεύει να πέσει σε κατάθλιψη, διότι του ανακοίνωσα ότι δεν θα φτιάξω εφέτος πασχαλινά κουλούρια, καθώς θέλω δυο χεράκια για να πλάσω κουλουράκια, αλλά θα τα πάρουμε έτοιμα από τον Γιάννη, που έχει το μαγαζί που αναλαμβάνει τις εργολαβίες μνημοσύνων και τα φτιάχνει πάαααααρα πολύ ωραία. 

Όσο για τη μητέρα Θεοδοσία, αδυνατώ να την κάνω μπάνιο, αλλά ευτυχώς έρχεται μία καλή κυρία κάθε πρωί για μία ώρα και την κάνει εκείνη. 

Να σημειωθεί ότι και τη μητέρα Θεοδοσία την έχω μονίμως στραβοντυμένη. 

Από πάνα-βρακάκι μέχρι νυχτικιά. 

Ευτυχώς δεν το αντιλαμβάνεται, διότι αλλιώς ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε...

Αυτά και ακόμα περισσότερα, που τα λες και ευτράπελα, συμβαίνουν όταν το ένα χέρι είναι εκτός λειτουργίας. 

Όμως το χειρότερο το έπαθε ο σκύλος μας, λόγω της αδυναμίας μου να τον χτενίζω καθημερινά, όπως αρμόζει στα μακρυμάλλικα κατοικίδια. 

Από την αχτενισιά ήρθε κι έγινε το μαλλί μια τζίβα, που το κούρεμα ήταν μονόδρομος. 

Οπότε, ναι, καταλήγω ότι σε αυτή την υπόθεση του χεριού, τη μεγαλύτερη ζημιά την υπέστη ο σκύλος! 

Δια του λόγου το αληθές, ακολουθούν φωτογραφικά ντοκουμέντα.

Πριν

Τώρα