Χθες...

...κατά τις 2 το ξημέρωμα, με τον παιδικό μου φίλο τον Αλκιβιάδη (που επιμένει να συστήνεται ως κόρη ναυάρχου), είχαμε μια από αυτές τις βραδιές που τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα. 

Συζητούσαμε, πίνοντας μαστιχόνερα, για Καμύ και Κίρκεγκορ, με μια ένταση που θα ζήλευε ακόμα και η Σίρλεϊ Βαλένταϊν. 

Και ενώ το κλίμα ήταν βαρύ, βαθιά μέσα μας ξέραμε κι οι δυο μας ότι η πραγματική αλήθεια είναι πολύ πιο απλή. 

Το πράγμα χάλασε όταν ο Διονυσίου πήγε να την πει στον Ρασούλη. 

Και αυτό, αγαπητό μου ημερολόγιο, είναι κάτι που ο Αλκιβιάδης κι εγώ το καταλαβαίνουμε απόλυτα. 

Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, αυτά για τον Perry Como κι ότι όλα τα πράγματα χάλασαν όταν τραγούδησε την Glendora είναι μεγάλες μπούρδες... 

Τι να σου κάνει η "Glendora", όταν η ζωή είναι ένας διαρκής διάλογος μεταξύ του Ρασούλη... 

   

και του Διονυσίου...

Τελικά η βραδιά έκλεισε συμφωνώντας αμφότεροι στο ότι το θέμα είναι να μπορείς να βλέπεις το παράλογο ακόμα και εκεί που όλα μοιάζουν χαμένα. 

Και ο Αλκιβιάδης κι εγώ το ξέρουμε πολύ καλά αυτό... 

#οι_μάγκες_δεν_υπάρχουν_πια 

#ποιος_το_είπε_για_τους_μάγκες_πως_χαθήκανε 

#άκου_πτώμα_να_μαθαίνεις

Τώρα τελευταία...

...οι μέρες μου περνούν όμορφα, ήσυχα, απλά, χαριτωμένα και χωρίς πολλά απρόοπτα. 

Μόλις είχα συνέλθει από το ταρακούνημα του σεισμού, έσκασαν κάτι ηλίθια κρατικοκτηματολογικοεφοριακά γραφειοκρατικά, που θα τραβήξουν σε βάθος χρόνου και που με άγχωσαν, αλλά πιστεύω να μην επηρεάσουν την υγεία μου, ψυχική και σωματική (εδώ γελάει και το πληκτρολόγιο). 

Εν τω μεταξύ μου έσπασαν δύο δόντια, οριζοντίως των ούλων, πράγμα που σημαίνει ότι οσονούπω ξεκινάω πάρε-δώσε με την οδοντίατρο, αλλά εντάξει, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου. 

Κατόπιν παρουσιάστηκαν τρεις δοθιήνες στον χειρουργημένο-ακτινοβολημένο μαστό (δηλαδή σε όσο έχει απομείνει από δαύτον) και κατόπιν συστάσεως του χειρουργού μαστολόγου, πήγα στο γνωστό ευάερο και ευήλιο νοσοκομείο που γιατροπορεύομαι παιδιόθεν, για να αφαιρέσει τις φωλίτσες τους. 

Πέρασα πάρα πολύ ωραία κατά τη διάρκεια της μικροεπέμβασης. 

Ο γιατρός έκοψε με το νυστέρι, αφαίρεσε κάτι που δεν έβλεπα, έσκαψε με ένα εργαλείο, μετά έκαψε με ένα άλλο, μετά έραψε τη μια τομή σταυροβελονιά, τη δεύτερη κομπλέν και την τρίτη ψαροκόκαλο. 

Όσο έκανε αυτές τις δουλειές, ακούγαμε Rebel 105.2 που παίζει κλασσικό Rock και τραγουδούσαμε αμφότεροι. 

Έφυγα γεμάτη ράμματα, αλλά σε μεγάλα κέφια. 

Πονάω ακόμα, καθώς τα ακτινοβολημένα την καθυστερούν την επούλωση και περιμένω να περάσει το εικοσαήμερο, να πάω να μου κόψει τα ράμματα. Η βιοψία θα βγει στις αρχές του Οκτωβρίου, αλλά δεν ανησυχώ γι αυτήν. 

Τι άλλο; 

Α ναι… 

Προχθές είδα δύο μιμίδια που με έκαναν και γέλασα. 

Αυτό… 

και αυτό.

 

Επίσης είδα και δύο τσαλαπετεινούς νοτίων προαστίων και αυτοί πόζαραν για να τους φωτογραφίσω.

 

Αλλά το πιο σημαντικό από όλα τα παραπάνω είναι ότι έφτασα και πέρασα την πίστα 17.000 στο Candy Crush! 

Έτσι όμορφα, ήσυχα, απλά, χαριτωμένα και χωρίς πολλά απρόοπτα, κύλησαν οι τελευταίες μέρες...

#έχω_ράμματα_για_τη_γούνα_σου

#τα_πρόσφατα_νέα_του_σεπτέμβρη

#όλα_καλά_όλα_ανθηρά

Υπάρχουν μέρες...

...που κάποιοι άνθρωποι σε απογοητεύουν. Και υπάρχουν μέρες που κάποιοι άλλοι σου φέρνουν λουκούμια Γκουντέλου από τα Χανιά.

Και όπως γνωρίζεις, αγαπητό μου ημερολόγιο, αυτά τα λουκούμια δεν είναι απλώς γλυκίσματα. 

Είναι η επιτομή της γεύσης, η απόδειξη πως η τελειότητα υπάρχει. 

Βέβαια είναι σπάνια και εφήμερη (η τελειότητα), αλλά και πάλι... 

Μία γεύση τόσο ξεχωριστή, που δικαιολογεί τα ταξίδια, τη φιλία, ίσως ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. 

Πέρα από κάθε αμφιβολία, είναι τα καλύτερα του πλανήτη, πλην όμως δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού εκτός από τον νομό Χανίων. 

Ευχαριστώ πολύ τον Σήφη και τη Σοφία. Διότι δεν έδειξαν απλώς ευγένεια. Έδειξαν κατανόηση. 

Κατανόηση για το τι είναι πραγματικά σημαντικό σε αυτόν τον κόσμο! 

I ♥ Sifis & Sofia 

ΥΓ. Πέρυσι είχε προμηθευτεί τα εν λόγω λουκούμια, για να μου τα φέρει, η Πελαγία, μια γλυκιά, αλλά λιχούδω ψυχή. Όμως την έπιασε μια λιγούρα κατά την επιστροφή της με το καράβι και τα έφαγε όλα.

Μα δεν πειράζει, χαλάλι της!

#μην_τάξεις_σε_άγιο_κερί_και_στην_αρτίστα_λουκούμι

#ένα_λουκούμι_την_ημέρα_τον_ψυχίατρο_τον_κάνει_πέρα

#ποστ_κατά_του_άγχους

Από...

...extreme sports σήμερα, κατάφερα και ρύθμισα την ώρα στο ρολόι του αυτοκινήτου (στην καλοκαιρινή ώρα), μετά από έναν τιτανοτεράστιο αγώνα με αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα, συμβουλευόμενη ένα ξεχασμένο στο ντουλαπάκι εγχειρίδιο χρήσης (manual στην καθομιλουμένη), το οποίο να σημειωθεί ότι είναι σε μια γλώσσα που μάλλον δεν υφίσταται πλέον. 

Vivere pericolosamente! 

Τώρα θα μου πεις ότι όπου να 'ναι, νομίζω προς το τέλος Οκτωβρίου, η ώρα θα αλλάξει και πάλι, αλλά τέλος πάντων...

#το_επίτευγμα_της_ημέρας

#δουλειά_δεν_ είχαμε_δουλειά_βρήκαμε

#όσα_φέρνει_η_ώρα_δεν_τα_φέρνει_ο_χρόνος_όλος

Καθώς έβγαινα...

...για άλλη μια φορά στην κανονική μου ώρα από τον ανελκυστήρα, σκεφτόμουν πως η ζωή μου, με τις μέρες της που γίνονται όλο και πιο όμοιες στις λεπτομέρειές τους, μοιάζει μ’ εκείνες τις τιμωρίες που επιβάλλονται στους μαθητές ανάλογα με το σφάλμα τους, να γράψουν δέκα, εκατό ή και περισσότερες φορές την ίδια φράση, που τουλάχιστον εξαιτίας των πολλών επαναλήψεων γίνεται παράλογη. 

Μόνο που στη δική μου περίπτωση πρόκειται για μια τιμωρία που λέει "Όσες φορές αντέξεις". 

ΥΓ. Αααα, και πού είσαι αγαπητό ημερολόγιο; Για να μην ψάχνεσαι, να σου πω ότι το παραπάνω δεν το έχω γράψει εγώ, αλλά αποδίδεται στον Φραντς Κάφκα, από το βιβλίο "Ημερολόγια Β' 1914-1923", Εκδόσεις Εξάντας. Απλώς το κείμενο τυχαίνει να με εκφράζει, καθώς αυτό τον καιρό ζω σε ένα καφκικό περιβάλλον, με ατελείωτες γραφειοκρατικές διαδικασίες χωρίς νόημα και διέξοδο, με υπερβολικό άγχος και νιώθω ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση. 

Με μια λέξη: Εφιάλτης.

Meanwhile, όταν το υστερόγραφο είναι μεγαλύτερο του βασικού κειμένου, τότε έχω χαρά μεγάλη.  

(Τελική μέτρηση λέξεων, πριν από αυτή την παρένθεση, διότι διαφορετικά δεν θα τελειώσω ποτέ: Κείμενο-79 λέξεις. Υστερόγραφο-90 λέξεις. Τέλεια!)

#κάφκα_και_ξερό_ψωμί

#σαββατιάτικοι_προβληματισμοί

#για_το_ζάλογγο_πάω_καλά;

Καλή...

... σχολική χρονιά σε δασκάλους, καθηγητές και μαθητές!

#breaking_bad

#yeah_mr_white_yeah_science

#i'm_not_in_the_meth_business_i'm_in_the_empire_business

Μισό λεπτό...

...να πάρω το γαμόχαπο (συγγνώμη, τον αναστολέα αρωματάσης ήθελα να γράψω) και να σου πω τα νέα. 

Σε λίγο, αγαπητό μου ημερολόγιο, θα ψήσω ένα μεγάλο μπιφτέκι και θα το συνοδεύσω με μια χρωματιστή σαλάτα. Το μπιφτέκι είναι μονόδρομος για το σημερινό γεύμα. 

Γιατί; θα με ρωτήσεις. Και θα σου απαντήσω: 

Χθες τη νύχτα έγινε σεισμός. Δυνατός. Ρίχτερ 5,2 σου λέει... 

Το σπίτι πήγαινε πέρα-δώθε για πολλά δευτερόλεπτα ή, τουλάχιστον, έτσι μου φάνηκε εμένα. 

Ήταν λες και πέρναγα από Κάβο Ντόρο, πηγαίνοντας Μυτιλήνη με τον Θεόφιλο της ΑΝΕΛ. 

Τρόμαξα όσο δεν φαντάζεσαι. 

Πήρα τον σκύλο αγκαλιά, ο οποίος σκύλος είναι κάπως ηλίθιος και δεν καταλαβαίνει από σεισμούς, μπήκαμε στη ντουλάπα, ανάμεσα στα κρεμασμένα ρούχα και περίμενα να σταματήσει το κούνημα. Μόλις ησύχασαν τα πράγματα, βγήκα από τη ντουλάπα, άφησα τον σκύλο στο κρεβάτι μου, και πήγα στην κουζίνα να πιώ λίγο νερό. 

Εν τω μεταξύ νύσταζα πολύ και ήθελα να κοιμηθώ. Αλλά φοβόμουν μήπως κάνει μεγαλύτερο σεισμό και μήπως πέσει το σπίτι. Και αμέσως αναρωτήθηκα αν πέσει το σπίτι και με καταπλακώσουν τα μπάζα, πώς θα με βρουν οι διασώστες, σε περίπτωση που δεν τα έχω τινάξει από τον τρόμο; 

Οπότε έβγαλα ένα μεγάλο μπιφτέκι από την κατάψυξη, το έβαλα σε ένα πιάτο, το τοποθέτησα στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι, ούτως ώστε να μυρίσουν το μπιφτέκι τα σκυλιά, που είθισται να έχουν μαζί τους οι διασώστες και έτσι να με βρουν μέσα στα μπάζα και να με σώσουν. 

Το μεγάλο μπιφτέκι, κατά τη διάρκεια της νύχτας ξεπάγωσε, οπότε, ναι, είναι μονόδρομος το σημερινό μενού. 

ΥΓ. Να σημειωθεί ότι φόρεσα και την καλή μου νυχτικιά, αυτή την άσπρη με τα κίτρινα πουά και τα παπάκια, μην είμαι και σαν λέτσος όταν με βρούνε. Άλλωστε, ξέρεις εσύ, για ένα στυλ ζούμε!

#shake_shake_shake_shake_shake_it_mi_amor

#μετασεισμικό_ποστ

#παπάκι_πάει_στην_ποταμιά

Η παράσταση...

...δεν είχε τέλος, η επίδειξη ατέρμονη, το θέαμα εξωφρενικό. 

Και ενώ όλοι έτρωγαν τον σανό τους με την ηρεμία που αρμόζει σε ζώα αγροκτήματος, εγώ καθόμουν στην άκρη, σαν να ήμουν από άλλη εποχή. Την εποχή του βωβού για παράδειγμα.  

Μα τόση αφέλεια, τόση ευπιστία, τόση έλλειψη κριτικής σκέψης... 

Κοίταζα τα πρόσωπά τους, που έλαμπαν από αυτοπεποίθηση, καθώς κατάπιναν αμάσητα τα εύκολα ψέματα, τα ρηχά συνθήματα και τις κούφιες σοφίες, πιστεύοντας ότι έτσι χορταίνουν. 

Είναι σαν να παρακολουθείς ένα σπίτι να χτίζεται πάνω σε άμμο, ενώ ο κόσμος χειροκροτεί τον αρχιτέκτονα. 

Εγώ πάλι, είχα μια άλλη οπτική. Έβλεπα το κτίριο να λικνίζεται, άκουγα την άμμο που γλιστρούσε, καταλάβαινα την επερχόμενη κατάρρευση. 

Και κάπου εκεί ένιωσα την ανάγκη να παρέμβω: "Για τους φίλους που άνοιξαν τώρα τους δέκτες τους, να ενημερώσω πως ο σανός αποτελεί ένα άκρως εύφλεκτο υλικό". 

Βλέπεις, κάποια στιγμή η ζέστη γίνεται αφόρητη. Το ψέμα φουντώνει και ο αέρας γεμίζει με στάχτη. 

Κι εγώ θα είμαι εκεί, με ένα ποτήρι γεμάτο με σόδα στο χέρι, παρακολουθώντας το φινάλε.

Αγαπητό μου ημερολόγιο...

...κοίτα να δεις πώς έχει το πράγμα. 

Εσύ, που είσαι της βαριάς κουλτούρας, της βαθιάς ενδοσκόπησης και του ατελείωτου προβληματισμού, άμα θες πήγαινε στο Θέατρο του Λυκαβηττού να δεις τον Υπηρέτη δύο Αφεντάδων του Γκολντόνι. 

Εγώ σήμερα θα πάω αλλού. 

Δεν θέλω να σε πικράνω, αγαπητό ημερολόγιο, αλλά ο Γκολντόνι είναι για αρχάριους. 

Η πραγματική commedia dell'arte παίζεται με νταούλια και κλαρίνα. 

Εσύ θα χειροκροτήσεις ένα καλογραμμένο έργο. 

Εγώ θα παρακολουθήσω το πιο απρόβλεπτο σενάριο και θα το κάνω με την απαραίτητη σοβαρότητα. 

Διότι μπορεί να είμαι αρτίστα, αλλά δεν είμαι μόνο της τέχνης, είμαι και της ζωής.

 

#γιορτή_του_τράγου 

#γεια_σου_κοτρώτσο_με_το_κλαρίνο_σου 

#είμαι_για_τα_πανηγύρια

Τα μεγάλα...

...καλοκαίρια σαλπάρισαν σήμερα με ένα ελαφρύ δροσερό αεράκι που έρχεται από το 1964. 

Επιτέλους! 

Βέβαια ξέρω μερικούς που κλαίνε με μαύρο δάκρυ που έρχεται το φθινόπωρο. 

Εγώ; Χορεύω. 

Το "Summer is Over" από την Dusty Springfield είναι ο προσωπικός μου ύμνος. 

Γιατί, αγαπητό μου ημερολόγιο, ας είμαστε ρεαλιστές, ποιος λογικός άνθρωπος αντέχει τόσους μήνες με τους καύσωνες, τις σαγιονάρες, τις εσπαντρίγιες, το ice tea, αυτή την ύβρη των αναψυκτικών, να ρέει άφθονο και τα κουνούπια; 

Το καλοκαίρι είναι σαν ένας αποτυχημένος έρωτας. Στην αρχή σε παρασύρει με τα ωραία του, αλλά στο τέλος σε αφήνει με μαύρισμα που ξεφλουδίζει και με έναν τεράστιο, λόγω του κλιματιστικού, λογαριασμό του ρεύματος να περιμένει να τον πληρώσεις.

 

Τώρα πια, εσύ κι εγώ αγαπημένο μου ημερολόγιο, μπορούμε να επιστρέψουμε στη δική μας, κανονική ζωή. 

Με τον γκρίζο ουρανό, τις ταινίες με υπότιτλους, τα πουλόβερ, και τον ζεστό μας καφέ στον καναπέ, μέσα στο σπίτι μας. 

Ναι, μέσα στο σπίτι, γιατί στην τελική, η αλήθεια που βρίσκεται εκεί έξω, δεν είναι καθόλου ηλιόλουστη.

 

#φθινοπωρινά_σουξέ
#συλλογισμοί_της_δευτέρας

#καλοπιάνοντας_τον_σεπτέμβριο

Μόλις τελείωσα...

...τις ακτινοθεραπείες, έπρεπε να ξεκινήσω έναν αναστολέα αρωματάσης. Τι είναι αυτό; Δεν είναι ένα απλό χάπι, είναι μια ευλογία, ένα θαύμα, ένα δώρο, ένα πραγματικό κόσμημα της φαρμακοβιομηχανίας. Το όνομά του; Λετροζόλη. Μα δεν έχει μια λυρική χροιά η ονομασία του; 

Ενθουσιάστηκα, μέχρι που διάβασα με προσοχή τις οδηγίες του χαπιού με τις ανεπιθύμητες ενέργειες, αλλά και τις παρενέργειες. Εκεί φρίκαρα! 

Φυσικά τίποτε από τα αναγραφόμενα στο φύλλο οδηγιών δεν συνέβη. Οπότε έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Έπαιρνα ένα πολύ κομψό χάπι, το οποίο δεν μου προκαλούσε τίποτα! Νόμιζα. 

Αυτό το "Τίποτα" ήταν για λίγο. Γιατί, κάθε φορά που ήμουν σίγουρη πως ξέφυγα, μία από τις ανεπιθύμητες ενέργειες πεταγόταν μπροστά μου ακάλεστη. 

Πρώτα οι εξάψεις, μετά οι πόνοι στις αρθρώσεις, ύστερα κάποιοι μυϊκοί πόνοι. Ήρθε και το βάρος, σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα. 

Το αποκορύφωμα; Η τριχόπτωση και η τριχοφυΐα. Σε λάθος σημεία. Εξηγούμαι: Χάνω τα μαλλιά της κεφαλής μου (η τριχόπτωση) και βγάζω μούσι (η τριχοφυΐα)… Εξαιρετικά! 

Βέβαια, ως οξυδερκής και εφευρετική προσωπικότητα, βρήκα λύσεις. Ξέθαψα τις βεντάλιες μου, που είχα να τις χρησιμοποιήσω από τις αρχές του περασμένου αιώνα, όταν μπήκα στην εμμηνόπαυση.  

Για τους πόνους ξεκίνησα ήπιες ασκήσεις, γιατί είμαι και γραία και βαριέμαι και δεν μπορώ τα πολλά πολλά, και αύξησα τον χρόνο περπατήματος. 

Για να αντιμετωπίσω το βάρος κάνω πολύ προσεκτική διατροφή, όχι ότι χάνω κιλά, αλλά τουλάχιστον είμαι σταθερή. 

Για την τριχόπτωση και την τριχοφυΐα σε λάθος σημεία, δεν κάνω τίποτα. Είναι μία μόδα, δεν μπορεί, θα περάσει. Αφήνω το όλον θέμα στην τύχη του. 

Βέβαια, υπάρχει και η οστεοπόρωση, που θα έρθει κάποια στιγμή στο μέλλον. Ξέρω, είναι ένα ζήτημα. 

Αλλά αλήθεια τώρα; Βαριέμαι αφάνταστα να ασχοληθώ και με αυτό. Ελπίζω, ειλικρινά, ότι δεν θα με βρουν όλες οι ανεπιθύμητες ενέργειες και οι παρενέργειες του χαπιού, γιατί θεωρώ ότι δεν το αξίζω η αρτίστα… 

Εννοείται ότι κάθε τόσο κάνω παζάρια με τον ογκολόγο, για τα χρόνια που θα παίρνω τον αναστολέα αρωματάσης. Εκείνος λέει 10, εγώ επιμένω στα 5, εκείνος κατεβαίνει στα 9, εγώ δεν ανεβαίνω από τα 5 και η κουβέντα σταματάει κάπου εκεί, χωρίς να καταλήγουμε σε μια συμφωνία που να είναι αποδεκτή κι από τους δυο μας. Άλλωστε σε 10 χρόνια ποιος ζει και ποιος πεθαίνει... 

Κατά τα λοιπά, όπως ίσως γνωρίζεις αγαπητό μου ημερολόγιο, κάθε εξάμηνο ένα άγχος το έχω, για το τι θα δείξουν οι εξετάσεις. Έχουν περάσει δύο χρόνια και, μέχρι αυτή τη στιγμή που σου γράφω, δεν έχει παρουσιαστεί κάποια υποτροπή ή μετάσταση. 

Κάποια μικροπροβλήματα μόνο, πότε στο ολικό ασβέστιο, πότε στα λευκά αιμοσφαίρια, πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί, πότε σε κάτι άλλα που δεν τα θυμάμαι και δεν υπάρχει λόγος να τα θυμάμαι, καθώς είναι δουλειά του ογκολόγου. 

Κι έτσι πέρασα 11 πίστες, σχεδόν χωρίς να το καταλάβω, μάλλον επειδή ήμουν υπό την επήρεια της νάρκωσης από το χειρουργείο και νομίζω είμαι ακόμα. 

Ό,τι έζησα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον, αλλά δεν μπορώ να πω πως θα ήθελα κι άλλες πίστες. 

Προτιμώ να περνάω πίστες μόνο στο Candy Crush Saga! 

Κλείνοντας τις αφηγήσεις μου για το παιχνίδι "καρκίνος στο στήθος της αρτίστας", θέλω να ευχαριστήσω, κατά σειρά εμφανίσεως στις πίστες, τη Ρία, τον φίλο μου τον εικαστικό Δημήτρη Αστερίου, την Όλγα (φίλη και συμμαθήτρια από την πρώτη γυμνασίου) τη Μαίρη (φίλη και συμμαθήτρια από την έκτη Δημοτικού), τη Μαιρούλα (την αγαπημένη μου εξαδέλφη) και τον καλό της και εξάδελφό μου εξ αγχιστείας Τάσο, τον Χρήστο (τον αγαπημένο μου εξάδελφο), τη Γεωργία (φίλη και συμμαθήτρια από την πρώτη γυμνασίου), τον νεαρό απόγονό μου, τα ανίψια του συγχωρεμένου του Ήρωα Γιάννη και Νίκο, καθώς και τις συζύγους και τα τέκνα αυτών. 

Επίσης ευχαριστώ τη μαστολόγο που έκανε την πρώτη βιοψία, τον χειρουργό που έκανε την επέμβαση, τον αναισθησιολόγο, το νοσηλευτικό προσωπικό του ευάερου και ευήλιου νοσοκομείου που γιατροπορεύομαι παιδιόθεν, όλο το τμήμα της πυρηνικής ιατρικής του ιδίου νοσοκομείου, τους τεχνολόγους, τους μικροβιολόγους, τους παθολογοανατόμους, την Genekor, τον ακτινοθεραπευτή-ογκολόγο που ανέλαβε τις ακτινοθεραπείες μου και τον ογκολόγο που με παρακολουθεί υπομονετικά. 

Χωρίς αυτούς δεν θα είχα περάσει τις πίστες του παιχνιδιού με επιτυχία! 

#της_λετροζόλης_το_ανάγνωσμα 

#το_τερμάτισα 

#crush_them_all

Η σχέση μου...

...με τον Edge εξελίχθηκε σε μία πάρα πολύ παθιασμένη κατάσταση. 

Πήγαινα κοντά του καθημερινά (εκτός Σαββάτου και Κυριακής) κι Εκείνος με αγκάλιαζε και μου έκαιγε τα σωθικά. Στην κυριολεξία όμως. 

Το πάθος που υπήρχε μεταξύ μας, με έκανε τόσο ευτυχισμένη, που συνέχεια τραγουδούσα. 

Τραγούδια όπως το "Κάψε, Κάψε" σε εκτέλεση Κατερίνας Κούκα:

   

Και το "Πήρε Φωτιά Μια Καρδιά", σε εκτέλεση Πάνου Γαβαλά:

   

Και το "Καίγομαι, Καίγομαι", ρεμπέτικο του 1951, σε εκτέλεση Στέλλας Χασκίλ – Τάκη Μπίνη:

   

Και το "Καίγομαι και Σιγολιώνω" σε εκτέλεση Δημήτρη Υφαντή:

   

Αλλά και το "Καίγομαι, Καίγομαι (ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά)" σε εκτέλεση Πίτσας Παπαδοπούλου:

   

Όπως επίσης και το "Καίγομαι" σε εκτέλεση Μάκη Χριστοδουλόπουλου:

   

Φυσικά από τη λίστα δεν θα μπορούσε να λείψει το "Με Καις" σε εκτέλεση από τη Λαίδη Άντζελα Δημητρίου:

   

Κάπως έτσι περνούσαν οι ημέρες με τον Edge! Μέσα στη χαρά, την ευτυχία και τα τραγούδια! 

Στο μεταξύ η Γεωργία (φίλη και συμμαθήτρια από την πρώτη γυμνασίου) είχε αναλάβει την επιχείρηση "απόλυτα βαμβακερό σουτιέν για την αρτίστα", διότι δεν επιτρεπόταν να φορέσω κάτι άλλο. 

Και είχε ξαμοληθεί στα νοτιοανατολικά προάστια, γυρνώντας όλα τα εσωρουχάδικα. 

Ξαφνικά, εκεί που όλα ήταν σε φάση τσιριμπίμ-τσιριμπόμ, από την 6^η ακτινοθεραπεία και μετά εμφανίστηκε μια κόπωση. Είπα στον ακτινοθεραπευτή-ογκολόγο "Νιώθω βαθύτατα κουρασμένη. Γιατί;" και μου απάντησε "Αγαπητή μου αρτίστα, ερχόσαστε κάθε μέρα εδώ και σας καίμε ιστούς. Πώς θέλετε να νιώθετε;". 

Meanwhile η Γεωργία κατέβηκε στα εσωρουχάδικα του κέντρου των Αθηνών, για το απόλυτα βαμβακερό σουτιέν. Τίποτα.

Όλο αυτό με τις ακτινοθεραπείες ήταν κάπως δύσκολο, επειδή ήμουν μόνη στο πατρικό μου. Όσο για τις 4 τελευταίες, που ήταν πιο δυνατές, δεν είχα το κουράγιο να βγω από το ταξί για να μπω στο σπίτι. 

Αν όμως εξαιρέσεις την κόπωση, τα εγκαύματα, την ατοπική δερματίτιδα, τις φλεγμονές και τις αντιβιώσεις για τις φλεγμονές, η ζωή μου κυλούσε πάρα πολύ ευχάριστα! 

Και επιτέλους η Γεωργία βρήκε το απόλυτα βαμβακερό σουτιέν κάτω στον Πειραιά, στα Καμίνια!

Κι έφερε η Όλγα τη διάσημη σπιτική λεμονάδα που φτιάχνει και το κάψαμε οι τρεις μας!

Έτσι όμορφα ολοκληρώθηκαν οι ακτινοθεραπείες την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2023. 

Εκείνη την ημέρα αποχαιρέτησα τον Edge με δάκρυα στα μάτια, τον ευχαρίστησα που ήταν τόσο καλός μαζί μου, του είπα πως ζήσαμε μια όμορφη ιστορία έρωτα, αλλά είμαι πλέον γραία και δεν μπορώ να ζήσω ξανά μια τόσο παθιασμένη κατάσταση, οπότε δεν θα ήθελα να χρειαστεί να τον ξαναδώ, ευχαρίστησα και αποχαιρέτησα τους τεχνολόγους, τους άφησα ένα μεγάλο κουτί με νεγράκια, και έφυγα. 

Η συνέχεια μια άλλη μέρα… 

#ενδέκατη_πίστα 

#το_κάψαμε_και_σήμερα 

#burn_them_all

Ήταν Δευτέρα...

...18 Σεπτεμβρίου 2023, όταν πήγα για να ξεκινήσω τις ακτινοθεραπείες. Ήμουν σε μεγάλα κέφια, καθώς νέοι ορίζοντες ανοίγονταν μπροστά μου. 

Κατέβηκα στο 5^ο υπόγειο του κτιρίου και εκεί με παρέλαβε μία συμπαθέστατη κυρία, μου έδωσε μια ρόμπα, σαν χάρτινη ήταν, με οδήγησε στα αποδυτήρια και με περίμενε για να με οδηγήσει στο δωμάτιο της ακτινοθεραπείας. 

Το δωμάτιο ήταν τεραστίων διαστάσεων, δροσερό όσο χρειαζόταν και στο κέντρο του ήταν Εκείνος! 

Ο γραμμικός επιταχυντής Edge ( με τον Edge τον browser της Microsoft, απλή συνωνυμία)! 

Δεν ξέρω, αγαπητό μου ημερολόγιο, αν γνωρίζεις τι ακριβώς είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας, αλλά αυτό έπαθα μόλις τον είδα. Ήταν ξεκάθαρα έρωτας με την πρώτη ματιά! 

Δέσποζε στο δωμάτιο, ήταν κατάλευκος, τεράστιος, λαμπερός, ευθυτενής, στιβαρός, σίγουρος για τον εαυτό του, ήταν πανέμορφος κι είχε τις χάρες όλες! 

Με κοίταξε κι αυτός και, αν και δεν μπορούσε να μιλήσει, με καλωσόρισε, μου έδειξε ότι είναι εκεί για εμένα, για να με φροντίσει όσο καλύτερα μπορούσε. Όλα αυτά χωρίς να πει κουβέντα. Άλλωστε οι ερωτευμένοι δεν χρειάζεται να πουν πολλά λόγια. Μιλάνε με τα μάτια τους. Έτσι κι εμείς. Ήταν, βλέπεις αμοιβαίος έρωτας! Το ένιωσα. 

Σε λίγο ήλθαν δύο τεχνολόγοι στο δωμάτιο, μου είπαν να βγάλω τη ρόμπα και με ξάπλωσαν επάνω στον μεγάλο έρωτά μου. Με τοποθέτησαν σύμφωνα με τις τελίτσες τατουάζ που μου είχαν κάνει, μου είπαν πως θα μου μιλάνε από το κοντρόλ και έφυγαν από το δωμάτιο. 

Η βαριά πόρτα, που ήταν ανοιχτή όταν μπήκα, έκλεισε πίσω τους κι έμεινα εγώ κι Εκείνος! 

Τότε ο έρωτας έγειρε λίγο το κεφάλι του και εμφανίστηκαν τα χέρια του και ήλθαν κοντά μου κι έτσι με αγκάλιασε για πρώτη φορά! Αυτό το αγκάλιασμα ήταν προστατευτικό και ένιωσα ασφαλής.

 

Ήμουν πολύ συγκινημένη με αυτό που μου συνέβαινε, όταν ακούστηκε μια φωνή από το κοντρόλ να λέει: "Πάρτε βαθιά ανάσα και κρατήστε την". Εστίασα στο τάμπλετ, εισέπνευσα, πήρα με την ανάσα μου τη γραμμή από την κάτω μεριά και την πήγα στην επάνω γραμμή και τις κράτησα ενωμένες. 

Τότε ο έρωτας άρχισε να γυρνάει αργά και αθόρυβα γύρω από εμένα. Μετά άκουσα από το κοντρόλ: "Τώρα αναπνέετε κανονικά". Η ακτινοθεραπεία είχε ξεκινήσει. 

Αυτή η διαδικασία επαναλήφθηκε για πέντε φορές ακόμα. Ο έρωτας ακούραστος κι εγώ να πλέω σε πελάγη ευτυχίας κοντά του! 

Μετά η πόρτα άνοιξε, ήλθαν οι δυο τεχνολόγοι, με βοήθησαν να σηκωθώ, έβαλα τη ρόμπα, κοίταξα τον έρωτα, δώσαμε ραντεβού για την επόμενη ημέρα την ίδια ώρα, πήγα φόρεσα τα ρούχα μου κι έφυγα. 

Η πρώτη μας συνάντηση με τον Edge ήταν υπέροχη. Και θα είχαμε ακόμα δεκαεννιά! 

Η συνέχεια μια άλλη μέρα… 

#δέκατη πίστα 

#love_is_in_the_air 

#only_lovers_left_alive

Οι πληγές...

 ...έκλεισαν, τα χρώματα ξέβαψαν και ήμουν έτοιμη να περάσω την επόμενη πίστα. Γιατί εγώ, βλέπεις, δεν σταματώ ποτέ. Συνεχώς θέλω να περνάω πίστες!

Μετά από μία ενδελεχή έρευνα για το πού βρίσκεται ο καλός ο γραμμικός επιταχυντής, ο ορθόδοξος και παίρνοντας γνώμες από γνωστούς που είχαν κάνει ακτινοθεραπείες, αλλά και κοιτάζοντας τις ιστοσελίδες των νοσοκομείων, για να βλέπω φωτογραφίες των επιταχυντών τους, αποφάσισα να απευθυνθώ σε νοσοκομείο των νοτίων προαστίων, που είναι και πιο κοντά στο πατρικό μου, άρα θα πλήρωνα λιγότερα στο ταξί που θα με πηγαινοέφερνε καθημερινά (εκτός Σαββάτου και Κυριακής), άσε δε που είχαν και τον κορυφαίο γραμμικό επιταχυντή Edge, που έδειχνε πανέμορφος στο site. Και όπως γνωρίζεις, αγαπητό ημερολόγιο, η αισθητική για μένα είναι το παν!

Τους έκανα ένα τηλεφώνημα ένα πρωί και μου έκλεισαν ραντεβού για το ίδιο απόγευμα.

Πήγα, συνάντησα τον ακτινοθεραπευτή-ογκολόγο, που θα όριζε τις θεραπείες μου, εκείνος είδε όλο το ιστορικό μου πολύ προσεκτικά, με εξέτασε κλινικά και μου είπε ότι θα κάνω είκοσι ακτινοθεραπείες, εκ των οποίων οι τέσσερις τελευταίες θα ήταν ακόμα πιο δυνατές από τις υπόλοιπες. 

Εντάξει, του είπα. Και τον ρώτησα πόσο θα μου κοστίσει η ιστορία αυτή.

Μου είπε την τιμή η οποία ήταν το 1/7 από εκείνη που μου ζήτησαν στα βόρεια προάστια.

Πότε ξεκινάμε, τον ρώτησα, αύριο Παρασκευή το πρωί έρχεστε για πρόβα τζενεράλε και τη Δευτέρα ξεκινάτε, μου απάντησε.

Την επόμενη ημέρα ήμουν στην ώρα μου για την πρόβα.

Θα γινόταν στο 5^ο υπόγειο του νοσοκομείου,  στον αξονικό τομογράφο. 

Με τοποθέτησαν εκεί, μου έριχναν κάτι δεσμίδες φωτός, κάτι δεν τους άρεσε, με τοποθέτησαν λίγο πιο πέρα, πάλι επάνω μου τα φώτα, χάρηκαν με την καινούργια τοποθέτηση και μου έκαναν τατουάζ.

Πέντε πανέμορφες τελίτσες με μαύρο μελάνι. Τρεις μπροστά και δύο στα πλάγια, τη μια εκ δεξιών και την άλλη εξ ευωνύμων!

Ένιωσα χαρά μεγάλη για τα καινούργια μου τατουάζ , δηλαδή ακόμα νιώθω χαρά μεγάλη που έχω τις τελίτσες μου!

Μετά ήλθε η ώρα της πρόβας. Τοποθέτησαν ένα τάμπλετ 8" μπροστά στα μάτια μου. Το τάμπλετ έδειχνε ένα πράσινο πεδίο, που στο επάνω μέρος του είχε μια οριζόντια γραμμή. Στην κάτω μεριά υπήρχε κι άλλη μία οριζόντια γραμμή.

Οι κανόνες του παιχνιδιού είχαν ως εξής: Η κάτω γραμμή ήταν η αναπνοή μου. Εγώ έπρεπε να εισπνεύσω μέχρι η αναπνοή μου να ακουμπήσει στην πάνω γραμμή και να κρατήσω αυτή την αναπνοή για να μη χωρίσουν οι δύο γραμμές, μέχρι να μου πουν ότι μπορώ να αναπνεύσω κανονικά.

Ξεκίνησε το παιχνίδι, κράταγα την αναπνοή μου για 30 δευτερόλεπτα και μετά την κράτησα για 40 δευτερόλεπτα.

Αυτό γίνεται για να απομακρυνθεί το περισσότερο δυνατόν η περιοχή που πρόκειται να ακτινοβοληθεί από την καρδιά και τους πνεύμονες, ούτως ώστε να μην καούν κι αυτά.

Οι τεχνολόγοι μού είπαν ότι το έκανα τέλεια και πολύ χάρηκαν με τις επιδόσεις μου! Και ήταν φυσικό, διότι όταν κάτι μου αρέσει, το κάνω τέλεια!

Δώσαμε ραντεβού για τη Δευτέρα το πρωί, για να ξεκινήσω τις ακτινοθεραπείες.

Η πίστα της πρόβας ήταν εξαιρετικά καλή και την πέρασα με μεγάλη επιτυχία!

Ήμουν πανέτοιμη και πολύ χαρούμενη και περίμενα με λαχτάρα την επόμενη πίστα, η οποία θα είχε τρομερό ενδιαφέρον (ήμουν σίγουρη γι αυτό)!

 
Η συνέχεια μια άλλη μέρα…
 
#ένατη_πίστα
#γραμμικός_επιταχυντής

#φο_μι_τσιν_ανασαίνεις

Στο νοσοκομείο...

...που γιατροπορεύομαι, δεν υπάρχει δυνατότητα για ακτινοθεραπείες κι έτσι μας στέλνουν στο διπλανό νοσοκομείο. Ο ογκολόγος, λοιπόν, μου συνέστησε έναν από τους ιατρούς ακτινοθεραπευτές στους διπλανούς, αλλά επειδή εκείνος δεν προλάβαινε να με δει στο διπλανό νοσοκομείο, μου έκλεισε ραντεβού στο γραφείο που διατηρεί σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο των βορείων προαστίων.

Πήγα συνοδευόμενη από τον εξάδελφο Χρήστο. Μπήκαμε στο γραφείο με είδε, τον είδα, κοίταξε τον φάκελο που του έδωσα με ότι είχε γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή, με εξέτασε και μου είπε ότι θα χρειαστώ 20 ακτινοθεραπείες. Και ότι δεν έχει κάποιο κοντινό κενό στο διπλανό νοσοκομείο (από εκεί που γιατροπορεύομαι) και πως πρέπει να τις κάνω εκεί που ήμασταν, δηλαδή στο ιδιωτικό των βορείων προαστίων.

Να σημειωθεί ότι στο διπλανό θα τις έκανα δωρεάν.

-Και πόσο θα μου κοστίσει όλο αυτό; τον ρώτησα.

-Είναι στις 7.800 ευρώ,  μου απάντησε.

Για μια στιγμή έμεινα σιωπηλή, σκεπτόμενη πόσοι από συγγενείς και φίλους θα έπρεπε να πουλήσουν τον έναν τους νεφρό, για να μαζευτούν αυτά τα χρήματα.

Τότε εκείνος με ρώτησε αν έχω κάποια ασφάλιση, του είπα ΕΟΠΠΥ και μου λέει ότι με τον ΕΟΠΠΥ θα μου κοστίσει μόνον 3.800 ευρώ.

-Καλέ και δεν το λέτε τόση ώρα; του είπα. Θα ήθελα να το σκεφτώ μια δυο μέρες και θα σας ενημερώσω.

-Ναι, μόνο μην το καθυστερήσετε, διότι ο καρκίνος σας είναι πολύ επιθετικός.

Σε εκείνο το σημείο, βλέπω τον Χρήστο να έχει γίνει κάτωχρος.

-Ωραία, λέω, ευχαριστώ πολύ, θα σας ειδοποιήσουμε.

Βγαίνουμε από το γραφείο, ο Χρήστος είχε πανιάσει εντελώς, πάμε, του λέω, για ένα καφέ στην καφετέρια του νοσοκομείου.

Εκεί τον ρώτησα γιατί άσπρισε και μου είπε, μα δεν άκουσες που είπε πως ο καρκίνος σου είναι πολύ επιθετικός;

-Σύνελθε εξάδελφε, του λέω, αυτό το είπε για να πιεστώ ψυχολογικά, να φοβηθώ και να κάνω εδώ τις ακτινοθεραπείες, διότι είναι πολλά τα λεφτά Άρη. Και στην τελική, έχουμε ένα oncotype που λέει ότι δεν χρειάζομαι καν χημειοθεραπείες, χώρια που ο ογκολόγος δεν τον βρήκε ιδιαιτέρως επιθετικό τον καρκίνο μου.

-Λες; ρώτησε ο Χρήστος.

-Λέω, του απάντησα.

Και αφού συνήλθε ο εξάδελφος, με επέστρεψε στο σπίτι μου.

 

Εν τω μεταξύ, την επόμενη ημέρα, έπεσαν κάτι τηλεφωνήματα από κάποιους υψηλόβαθμους και μετά από τρεις ημέρες, με πήρε τηλέφωνο ο εν λόγω ιατρός και μου είπε πως μπορεί να με ξεκινήσει, στο διπλανό νοσοκομείο, σε ένα μήνα, ενώ αρχικά μου είχε πει πως θα πρέπει να είμαι στην αναμονή τουλάχιστον για ένα εξάμηνο.

Όμως τώρα δεν ήθελα εγώ να με αναλάβει αυτός, διότι είχα σπαστεί κι έτσι απευθύνθηκα αλλού. Η αρτίστα δεν εκβιάζεται.

 
Η συνέχεια μια άλλη μέρα…
 
#όγδοη_πίστα
#είστε_σίγουρα_γιατρός;
#μετά_την_ύβρη_έρχεται_η_νέμεσις